Stand By Me {Kaj van der Voort}

''Niks kan ons scheiden''

'Goedemorgen schat' ik open me ogen en kijk naar Kaj. 'Goedemorgen' kreun ik en ik rek me uit, 'Lekker geslapen?' Vraagt hij en hij komt bij me op bed zitten. Ik knik en geef hem een kus, waarna hij vervolgens allemaal kusjes plant in me nek. 'Nu niet Kaj' grinnik ik 'Ik moet naar huis.' Ik stap uit bed en raap me kleren van de grond en trek ze aan. 'Moet je echt nu al weg?' vraagt Kaj en hij trekt een pruillip. Ik knik en ga naast hem op bed zitten, 'Anders krijg ik alleen nog maar meer problemen met me ouders..' zeg ik. 'Oké oké..' zucht Kaj, en hij geeft me een lange kus op me lippen. Ik glimlach naar hem en pak me spullen en loop de trap af naar beneden. 'Hoi Danique! Blijf je niet ontbijten?' vraagt de moeder van Kaj vriendelijk. Ik voel dat ik rood word en schud me hoofd. Ik loop snel naar buiten en ga naar huis.

Zachtjes loop ik naar de woonkamer, in de hoop dat iedereen nog ligt te slapen. Tot mijn grote verbazing zitten me ouders al op de bank, samen met 2 vrouwen. 'Danique!' zegt me moeder blij en ze vliegt me om de hals. 'Mam..' zeg ik zachtjes en ik maak me los. 'Dag Danique' zegt 1 van de vrouwen en ze geeft me een hand. 'Hallo' zeg ik niet begrijpend, ze glimlacht en zegt 'Ik ben Lara Manen, van de raad van kinderbescherming.' Ik kijk vragend naar me ouders en ga op een stoel zitten. 'Luister Danique..' begint me vader, 'Je bent onhandelbaar. Altijd maar een grote mond, en je loopt altijd weg. Wij wisten ook niet meer wat we er mee moesten' zegt ie zuchtend. 'En nu?' vraag ik en ik bijt op me lip om me tranen binnen te houden. 'Nu gaan we kijken of het beter zou zijn als jij uit huis word geplaatst. Ver hier vandaan' zegt Lara. 'Maar ik kan toch ook gewoon aan mezelf gaan werken? Daar hoef ik echt niet voor naar een ander gezin!' zeg ik en ik voel een traan over me wang rollen. 'Dat had je je al eerder moeten bedenken Danique' zegt Lara en ze legt een hand op me schouder. Ik barst in tranen uit en loop met grote passen naar boven toe. Ik laat me op me bed vallen en druk me gezicht in me kussen. Waarom weg? En waarom hier ver vandaan? Dan kan ik Kaj nog amper zien en dan wilt ie me vast niet meer! En Kirsten dan? Ik kan echt niet zonder haar..

INKOMENDE OPROEP KAJ

Danique: Kaj..

Kaj: Ja wat is er?

Danique: Er zijn hier mensen van de raad van kinderbescherming.. Me ouders denken dat het beter is dat ik uit huis word geplaatst. Ver weg van hier.

Kaj: Wat?! Moet ik anders even langskomen?

Danique: Nee doe maar niet.. Ik laat het je wel weten oké?

Ik hang op en leg me telefoon naast me neer. Ik veeg de tranen van me wangen en staar naar het plafond. Ik kijk naar me slaapkamerdeur die langzaam open gaat. 'Ga weg' zeg ik als ik zie dat het me moeder is. Ze gaat niet weg maar gaat op de rand van me bed zitten. 'Wat is er nou' zeg ik boos, 'Luister Danique..' zegt me moeder met een moeilijk gezicht. 'Er gaat een rechtszaak komen. De rechter gaat dan bepalen of jij uit huis geplaatst moet worden. Het advies van de raad van kinderbescherming is wel dat je uit huis moet.. Het spijt me' zegt ze en ze geeft een kusje op me voorhoofd en loopt weg. Hoe kan je als ouder zijnde nou beter vinden dat je kind uit huis word geplaatst?! Dat is echt oneerlijk!

'Danique? Eten!' hoor ik me moeder van onder aan de trap roepen. Zuchtend sta ik op van me bed en loop naar beneden. Ik ga aan tafel zetten en ik haal me hand door me haar heen. 'Gaat het?' vraagt me vader en hij kijkt me bezorgd aan. 'Gaat het? Serieus? Natuurlijk niet' zeg ik verontwaardigd terwijl ik eten op me bord schep. 'Danique het spijt me maar..' 'Eetsmakelijk!' onderbreek ik me moeder, en ik begin te eten. 'Zo, ik ga' zeg ik wanneer we klaar zijn met eten. 'Waarheen?' vraagt me moeder nieuwsgierig, 'Naar Kaj' zeg ik met een grijns en ik sta op. Ik hoor me vader zuchten terwijl ik me jas aan trek. 'Lieverd.. Zo'n beroemde ster leeft in een heel andere wereld dan jij. Dat gaat niet samen, echt niet' Ik stop me vingers in me oor en loop de deur uit. Ik stap op me fiets en fiets naar Kaj toe.

Wanneer ik net wil kloppen word de deur al opengedaan door een man. Ik denk dan de vader van Kaj. 'Hallo' zegt hij met een lach 'Kom binnen.' Ongemakkelijk loop ik naar binnen toe en ik hang me jas aan de kapstok. 'Loop maar door hoor, Kaj kan ieder moment thuis komen' zegt hij. Ik loop naar de woonkamer toe en ik ga op de bank zitten. 'Dus.. Jij moet Danique zijn' ik knik en glimlach. 'Ik heet Hans. Ik ben de vader van Kaj maar dat wist je vast al' grinnikt hij. Awkward dit.. 'Oh wat stom dat ik dat nog niet heb gevraagd, maar wil je misschien iets drinken?' 'Uhm ja graag. Doe maar een glas water' zeg ik. Even later komt Hans terug gelopen met een glas water en hij geeft het aan mij. 'Dankuwel' zeg ik vriendelijk, 'Zeg maar je hoor.' Dan word er wat gerammeld aan de voordeur. 'Ik ben thuis!!' hoor ik Kaj vanuit de gang schreeuwen. Vrolijk sta ik op en loop de gang in en vlieg hem om z'n hals. 'Danique? Huh wat doe jij nou hier?' vraagt ie verbaasd, 'Ik wilde je weer zien' zeg ik en ik geef hem een kus. Hij trekt me in een knuffel en laat me de volgende 8 minuten niet meer los. 'We gaan naar boven pa' zegt Kaj en we lopen naar zijn kamer toe. Ik ga op een bureaustoel zitten, en Kaj gaat op zijn bed zitten. 'Dus.. Hoe is het nou afgelopen met die uit huis plaatsing?' vraagt Kaj en hij kijkt me aan met z'n mooie blauwe ogen. 'Er komt binnenkort een rechtszaak. De rechter gaat dus beslissen of ik uit huis moet worden geplaatst of niet' zucht ik. Kaj klopt met z'n hand naast hem op bed als gebaar dat ik naast hem moet komen zitten. Ik sta op en ga naast hem zitten, ik leg me hoofd op z'n schouder.

'Niks kan ons scheiden Danique' fluistert Kaj in me oor.