It was her 7th Birthday. Everyone is so happy. They greeted her and hugged her. She looks so happy, I can tell it by just looking at her. She's wearing pink flower dress, i've never seen her wearing dresses, because she's always telling me that she's not a girl. I could still remember every details. I could still remember how she smile how happy she is.
"Hoooooooooy!" I shouted at her.
"Waaaaaaaaaa!" She scream because she's shocked. I can stop laughing. She looks so scared. Nanlalaki ang mata nya. Hahahaha
"Kuyaaaa! Wag mo akong ginugulat, gusto mo bang himatayin ako?" She pouted. As she ran fast towards my grandpa. Magsusubong yata. Lagot! Sabi ng isipan ko. Natakot naman ako kay lolo. Kaya tumakbo ako hinabol nila ako ni Arian kaya nag habolan na kaming tatlo sa damuhan.
"Nathan and Arian, come here I'll take a photo of you two. Remembrance for Arian's 7th birthday." Sigaw ni tita Vivian, Mama ni Arian. Ang ganda talaga ni tita kamukhang kamukha nya si Arian. Sakanda nag mana si Arian kay tito Kendrik naman nagmana si Arian ng pagiging magaling mag pinta at mag guhit.
Hinawakan ko ang kaliwang kamay ni Arian at ngumiti sa camera. Habang sya naman yumuko.
"Oh! Baby bakit ka yumuko?" Tanong ni tita sakanya pero she didn't answer. Tumakbo na siya.
"Nahiya siguro kay Nathan." Tumawa si tito kendrik natawa na din ang ibang bisita.
"I'll follow her tita wait." Agad naman akong tumakbo. I know where to find her. I went to our secret place. Sa tabi ng lawa may malaking puno at may duyan. Nakita ko si Arian nakatingin lang sa lawa.
"You ran faster than I am now." Bigla kong sulpot. "Big girl na talaga ang baby namin." Dagdag ko pa.
"Big girl na talaga ako. At pwede ba wag mo akong sabihan na baby, magkasing edad lang tayo." Paliwanag neto. Oo nga pala noong nakaraan buwan lang ako nag diwang ng 7th birthday.
"Tara na uwi na tayo. Mag gagabi na." Pag yaya ko pero wala lang siyang imik.
"Anong problema Arian?" Tanong ko.
"Kuya, promised me you'll never leave me." Pahayag neto at biglang nalungkot.
"Naalala mo ba noong dati kong sabi sayo? I will never leave you no matter what. I'll stay with you forever til' i die. I'll protect even I have to sacrifice my own life."
"Kuya! Natatakot ako." Nagsimula na siyang umiyak.
"Don't cry." pinunasan ko ang luha niya.
"Hindi naman yun masakit eh, parang kagat lang yun ng langgam. Alam ko namang big girl kana kaya you're strong." Pagkakalma ko sakanya.
"Promise me one more thing kuya. You'll stay here until i come back." Tumigil sya at pinunasan ang luha niya. "And always visit our secret place." Nalungkot na naman siya.
"I promise. but promise me also that you'll come back and never leave me."
"I promise." Ngumiti na siya at niyaya na akong umiwi.
Her parents brought her to US the day after her birthday. She didn't even able to say goodbye to me. I cried even harder because i don't know if she could come back again she might not survive the operation. Sanabmag survive sya. I will wait for you.
I've waited for so long. It's been 6 years but she's not home yet. Palagi kong dinadaanan ang bahay nila, until one day i heard na binenta na ang bahay nila.
"B-bakit po iba ng ang nakatira sa bahay nina Arian?" Tanong ko kay lolo.
"Nathan binenta na ng tito kendrik mo ang bahay nila, at hindi na daw babalik ba dito sa Nestville ang pamilya nila." Biglang paliwanag ni tita Violi.
Hindi ako nagsalita at tumakbo nalang ako papunta sa secret place namin ni Arian. Iyak ako ng iyak hindi ko alam ang gagawin ko.
"Sinungaling ka Ariannnnn! Sabi mo babalik ka. Nangako ka sakin. Sabi mo babalikan mo ako, sabi mo babalik ka, araw-araw naman akong pumupunta dito ah? Gaya ng sabi mo. Tinupad ko ang pangako ko pero bakit ikaw hindi mo kayang tuparin? Ha?!!! Ariaaaaaaaaannnnnn!!!!" Sigaw ako ng sigaw. At iyak ako ng iyak.
"She tried to fight. Nilabanan niya pero hindi kinaya ng puso ni Arian, Nathan. She didn't survived the operation." Umiiyak narin si tita violi.
"Bakit ganun tita? Bakitttt? Sana pala ako nalang ang may sakit sana ako nalang. Ibigay nyu nalang saakin ang sakit, pangako lalaban ako." Sumigaw ako at tumingala sa langit.
One week later my dad came to Nestville Country side para kunin ako kina tita violi at lolo. Ayaw kong sumama dahil umaasa parin akong babalik si Arian. Pero nangako si papa na dadalaw naman daw kami dito parati kaya pumayag nadin ako. 12 years nila akong hindi nakapiling simula kasi ng mamatay si lola hindi ko na iniwan si lolo kasi malapit ako sa kanilang dalawa.
We went to Korea. Doon daw kasi ngayon sila naka tira dahil may branch ng kumpanya sila Papa doon, hindi pa nila ma iwan iwan ito kaya doon na muna daw kami. I met Jiezl, she's my twin sister. We're not close kasi 2 years old palang ako umalis na ako sa puder nina Mama. At sumama kay lolo.
End of flashback.
