Tenime değen soğuk hava içimi titretirken uçurumun kenarından hırçın dalgalara bakıyordum. Yanaklarımdan süzülen göz yaşlarım yüzümü ıslatırken yaşadıklarım aklıma geldi, bütün hayatım bir film şeridi gibi önümden geçiyordu. Ben bunları hak edecek ne yaptığımı bilmiyorum....
Uçurumun kenarına biraz daha yaklaştım. Belkide hak ettim.
Ama ne yaptım??!!
Keşke bu sorunun cevabını bile bilseydim. Bildiğim tek şey bir gün uyandığımda zengin bir ailenin geriye kalan son varisi olduğumdu. Dalgalar esen rüzgar gibi siddetini arttırırken, sadece bir adım! bir adımdan sonra bütün bu acılar son bulacak. İçimdeki acıyı atmak istercesine bağırdım.. haykırdım.. boğazımın parçalanmasını umursamadan..
"Anneeee... Babbbaaa!!!... LÜTFEN BENİ... BENİ BIRAKMAYIN!!!" Süzülen göz yaşlarımı elimin tersiyle sildikten sonra bir adım daha atmamla kendimi boşlukta hissetmem bir oldu.
Annesiz yaşamakta böyle bir şeydi işte yüzme bilmeden denizin ortasında kıyıya yüzmeya çalışmak gibi tutunacağın hiç bir şey yok sadece boşluk var....
Babasız yaşamakta güveneceğin kimsenin olmaması, bir sıkıntın olduğunda koşulsuz şartsız güvenip sığınacak birinin olmaması, düştüğünde seni arkandan tutacak birinin olmaması gibidir.
Sevdiğin kimsenin olmaması git gide kalbini soğuk kara bir taşa çevirir.
Sevilmediğini bilmek ise son noktayı koyar, taşlaşmış kalbini parçalara ayırır ve ortaya taştan bile kalbi olmayan bir canavar çıkar.
Bütün vücudumu kaplayan soğuk su yavaş yavaş bedenimi uyuştururken bedenim soğuk su yüzünden bir gerilip bir gevşiyordu....
Gözlerimi sıkıca kapatıp kendimi denizin derinliklerine bıraktım ve o günün beynimi kemirmesine izin verdim...
"Anne...!!!"
"Annnneeee.."
"Babaaa.."
Küçük bir çocuk benim atladığım uçurumun kenarında ağlayıp anne baba diye haykırıyordu. Ağlamaktan gözleri şişmiş ve yorgunluktan bir adım bile atmayacak hale gelmiş. Önünde bir adam ve bir kadın kanlar içinde yatıyor. Birer ceset olmalarına rağmen bir birlerine sevgiyle bakan gözleri hala ölmemişti.
"Anne!!... Babaaa..."
Sesi gittikçe güçsüzleşirken çocuk
"Lütfen beni bırakmayın!!" Diye bilmişti.
Çocuk yerden destek alarak yavaşça ayağa kalktı. Anne ve babasının arasına usulca kıvrılıp ikisininde ellerini tutup, gözlerini sıkıca kapattı.
Gözlerimi yavaşça açıp nefes almak için yukarı doğru yüzmeye başladım. Kafamı sudan çıkardıktan sonra derin bir nefes aldım.
Aldığım nefes bağırmanında etkisiyle zorladığım ses tellerimi yakarken umursamadan çektiğim nefesi içimde tutarak tekrar denizin derinliklerine daldım..
Tekrar gözlerimi sıkıca kapatım. Akan göz yaşlarım dedizin tuzlu suyuna karışırken tekrar o anının devamını gözlerimin önünde canlandırdım..
Çocuk anne ve babasının ölü bedenlerinin arasında rahatsızca kıpırdanırken etrafında ki insanlardan rahatsız olmuşçasına gözlerini araladı. Karşısında gördüğü kalabalığa şaşkın ve şişmiş gözlerle bakarken bir polis memuru onu kaldırdı.
Çocuk
"Bırak beni..!!! Beni ailemden ayırma.. Götürme beni... LÜTFEN... "
Göz yaşlarıyla birlikte ağzından zar zor dökülen kelimeler konuştukça kalbinde taze olan yarasını daha da kanatır gibiydi..
Çocuk çırpınmayı bırakmıştı çok yorgundu. Göz yaşlarını silecek hali bile kalmamıştı...
Polis memuru çocuğu bir arabaya bindirdi ve arabanın yanından uzaklaştı. Çocuk bir süre olanları sadece dışardan izlerken, anne ve babasının cesetlerini siyah bir torbanın içine koyup götürdüklerini görünce arabanın kapısını açıp, arabadan indi ve anne ve babasının cesetlerinin yanına doğru yürürken büyük bir gazeteci kalabalığının arasında kayboldu...
Yere çömelip cenin pozisyonu aldı. Korktuğu ürkek hareketlerinden belli oluyordu.
Etraf dinince, etrafını incelemek istercesine etrafına bakarken kimsenin olmadığını ve uçurumun kenarında yanlız ve kimsesiz kaldığını fark etti...
Ne gazeteciler, ne polisler, ne de anne ve babası vardı.
YANLIZDIII.. VEE SOĞUKTUUU..
Uçurumun kenarına doğru yürüdü, bir adım kala durdu ve
"SADECE BİR ADIM... BİR ADIM.."
"BEKLE BENİ ANNE.. GELİYORUM.. BABA.. GELİYORUM.. SİZİ ÇOK ÖZLEDİM.."
Bir adım daha attıktan sonra saniyeler içerisinde denize dalan çocuk denizin derinliklerine giderken gözlerimi açtım ve o küçük çocuk karşımdaydı. Bana elini uzattıp şişmiş gözleriyle yalvarır gibi bakarken.. Elini tutmamla kendime çekip sarılmam bir oldu. Gözlerimi sıkıca kapattım, açtığımda orda yoktu, kimse yoktuuu....
★★★★★
EDA EKMEN
