Ik dacht dat ik nooit verliefd ging worden. ONDER CONSTRUCTIE

Chappie 9

Ik blij voor me staren.

Het is mijn schuld.

Door mij is ze weggelopen.

Door mij is ze aangereden.

Had ik toch maar niet zo fel gereageerd...

Maar ze ging uit met... Niall

Niall ging uit met... Haar.

Maar dat is het niet waard, het is nog altijd mijn schuld.

"Waarom ben je hen gevolgd?" Vraagt men moeder.

"Wat?" Zeg ik en ik draai me naar haar.

"Ik vroeg, waarom ben je hen gevolgd?" Herhaalt ze zich

"Omdat... Omdat... Ik wou het niet..." Zeg ik niet wetend wat te zeggen

"Je denkt dat het jou schuld is he Liam?" Vraagt ze en ze legt haar hand op mijn schouder en kijkt in mijn ogen.

Ik knik "Dat is het ook." Voeg ik erbij toe.

Ze schud haar hoofd "Liam... Zeg dat niet, ik weet dat je er alleen maar was voor haar te beschermen..." Zegt ze en ze neemt er ook een stoel bij en gaat voor me zitten. "Maar, je moet begrijpen, ze is zestien... Ze wil daten en jij kan haar niet meer tegen houden." Gaat ze verder en ik knik langzaam.

"Maar het is Niall..." Zeg ik zacht

"En dan? Als ze van elkaar houden kan je er niet veel aan doen..." Zegt ze.

Ik schud mijn hoofd "Wat als er iets gebeurt tussen hen? Wat dan tussen Niall en mij? Daar kan ik niet aan denken... Niall had belooft dat hij, nooit, nooit zou op date gaan met haar." Zeg ik.

"Heb jij je altijd aan je beloftes gehouden?" Vraag ze.

"Ja, ik kan niet zeggen dat ik er ooit heb gebroken, mijn belofte was om Lynna te beschermen en dié belofte ga ik niét breken. Nooit." Zeg en ik sta op.

"Alsjeblieft Liam... Geef ze een kans." Vraagt ze me vriendelijk maar ik schud alleen maar mijn hoofd.

"Nee. Nee sorry dat kan ik niet." Zeg ik en ik loop naar buiten, ik heb er genoeg van, genoeg van alles. Ik kan er niet op kijken dat mijn zus wordt gekwetst door één van mijn beste vrienden, wel als hij dat nog is.

Ik ga naar de wachtkamer die helemaal wit is en rode en zwarte accenten en zwarte stoeltjes. Er staat een koffie machine ik neem een caffé latté en ga zitten. Rustig.

Wel ja dat dacht ik.

"Liam?" Hoor ik iemand zeggen, alsjeblieft laat het geen fan zijn. Ik kijk op en ik zie Vannessa.

"Hey Vanessa..." Zeg ik en neem een slok van mijn koffie.

"Hey..." Begint ze en ze komt naast me zitten "Alles oké met Lynna?" Gaat ze verder.

Ik knik "Ze komt er bovenop" Zeg ik.

"Wat is er eigenlijk gebeurt? Heb alleen maar gehoord dat ze in het ziekenhuis lag." Vraagt ze.

"Ze is umh... Aangereden..." Zeg ik en ik kijk naar haar, ik zie nu pas dat ze mooie blauwe ogen heeft. Haar haar is is lichtbruin en hangt los rond haar gezicht.

Haar gezicht is geshockt "Aangereden? Oh god..." Zegt ze en ze kijkt ongerust.

"Rustig Nessa, alles komt goed echt waar." Zeg ik en ik leg mijn arm over haar schouder en ze komt dichter en begint zachtjes te snikken.

"Ze was altijd al bang voor dat... Zoals... De eerste keer..." Zegt ze en ik denk terug aan toen ze 12 was ze zat toen op haar fiets en toen ze de straat overstak stopte een vrachtwagen niet. Haar fiets was helemaal kapot en iedereen dacht dat ze dood was, ik, mijn moeder en Vanessa waren de enigste die er nog hoop in hadden. Ze lag twee weken in coma. De twee ellendigste weken in mijn hele leven.

"Het is anders nu, rustig maar." Zeg ik en ik wrijf haar rug. We zitten hier zo nog even totdat er nog iemand naar mij komt.

"Is alles goed met haar?" Vraag ze ongerust, ik geef haar een glimlach en knik.

"Hey Danielle" Zeg ik en ik geef haar een kus als ze aan de andere kant van mij gaat zitten. Ze kijkt naar Vanessa en geeft me een vragende blik.

"Haar beste vriendin." Zeg ik en op dat moment kijkt Vanessa op.

"Oh god, sorry ik stel me aan..." Zeg ze als ze wat tranen weg veegd van haar wang.

Danielle lacht naar haar en Vanessa heeft door wie het is en zij lacht ook.

"Aangenaam!" Zegt ze meteen en ik grijns.

Danielle zegt hetzelfde tegen haar en ze beginnen meteen een praatje.

"Ik ga nog eens kijken naar Lynn." Zeg ik tegen en en ze zeggen allebei oke en gaan verder met praten terwijl ik opsta en met mijn koffie naar kamer nummer '73' ga.

Ik ga de deur binnen en mijn moeder komt net buiten "Ik ga eventjes wat halen om te eten." Ik knik en loop verder, ik ga terug op de stoel van er net zitten.

Ik hou terug haar hand vast met mijn ene hand en in mijn andere hand houd ik mijn koffie nog vast. Het duurt nog geen vijf minuten en Lynna wordt terug wakker.

Haar ogen zijn nog niet helemaal open maar ik knijp zachtjes in haar hand en ze lacht een beetje.

"Niall?" Vraagt zen en ik laat meteen haar hand los.

"Nee." Zeg ik en dan opent ze haar ogen helemaal.

"Liam?" Vraagt ze.

"Natuurlijk" Zeg ik "Ik ga je niet alleen laten." Ga ik verder.

"Waar is Niall?" Vraag ze zachtjes.

"Ik heb hem weg-..." begin ik "Hij is weggegaan." Zeg ik.

"Waarom?" Vraagt ze en ik haal mijn schouders op.

"Gewoon..." Zeg ik.

"Oh... Gewoon?" Zegt ze en ik zie dat ze gekwetst is.

Ik knik zacht "Gewoon." Zeg ik.

POV LYNNA

Niall liet me dus gewoon in de steek?

Hij is 'gewoon' weggegaan...

Wel... Niemand wil waarschijnlijk een vriendinnetje die weg loopt en dan onder een auto komt en dan in het ziekenhuis ligt, voor de tweede keer, door hetzelfde.

"Kan je me even alleen laten?" Vraag ik aan Liam.

"Natuurlijk... Waarom?" Vraagt hij.

"Omdat ik alleen wil zijn." Zeg ik kortaf en hij verdwijnt uit de kamer.

Ik kan niet geloven dat Niall me alleen heeft gelaten. Nou ik kan ook niet verwachtten dat hij hier aan mijn bed staat 24/7 maar ik had hem graag gezien als ik wakker werd.

Laatste keer dat ik terug in slaap viel gaf hij me zelfs een kus...

Waarom zou hij me dan opeens verlaten?

-------------------------------------------------

DANKJEWEL VOOR HET LEZEN! ALSJEBLIEFT COMMENT EN VOTE DAN GA IK SUPER BLIJ ZIJN! :D

Ambie ♥