Birisini sevmek... Ona bağlanmak bir intihardır aslında...
Bir insan ne kadar severse o kadar kusursuz gelir o kişi ona.
Sanki onun için en doğru kişi oymuş gibi.
Sanki o olmazsa nefes alamayacakmış gibi gelir.
Onu görünce kafasındaki cümleler silinir.
Ne kızabilir ona, ne de ne kadar çok canını yaktığını söyleyebilir.
Söz yerini bulsun diye yazmıyorum ama,
Nefesi kesilir onu görünce.
Donar kalır belki de... Kıpırdayamaz.
Aşkla o kadar kör olmuştur ki gözü,
O aşkla baktığı adamın onu sevmediğini anlayamaz.
Elbet bunun farkına varır. Fakat itiraf edemez kendine.
Peki sonuç?
Zaten tutmakta zorlandığı gözyaşları bırakır kendini.
Her bir damlada anılar vardır.
Her anı daha çok acıtır. Her acı daha çok ağlatır...
Canı yanar işte... Adını bile duyunca hem de...
Her nefes alışında kalbi ağrır.
Ama asıl zor olan, sen onun için gözyaşı dökerken, onun seni unutup bir başkasıyla birlikte olmasıdır...
Bunu düşüncesi bile korkuturken, bunu yaşamak... Ölüm gibi...
Yani sen sen ol, kimseye bu kadar çok inanma, bağlanma, sevme... Bu kadar çok değer verme.
Her şeye rağmen yapıyorsan bunları ve ayrılırsanız bir gün.
Onu sakın bekleme...
İlk öne sana asla geri dönmeyeceğini anla.
Çünkü GELMEZ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalp Kırıkları
De TodoBu bi hikaye olmuycak. Bu sadece hemen herkesin düşündükleri ama söyleyemedikleri şeyler olucak. Tek bölümlük sayfalar. Hatta bazen tek kelimelik. şunu bilin yeter. Hepsi kalpten gelerek yazılan şeyler olucak. Bazılarınz kendini tek bi kelimede bulu...
