Ιστορίες τρόμου -κύκλος δεύτερος (2ο μέρος)

Η αρχή

Σε ένα παρελθοντικό μέλλον 7 το πρωί κάποιας δευτέρας και σε μία ημερομηνία και τοποθεσία που δεν θα αποκαλύψω ένα αντικείμενο έπεφτε από τον ουρανό.

Έμοιαζε με μία πύρινη σφαίρα!

Εμφανίστηκε από το πουθενά!

Και χρειάστηκε μόλις σε λίγα δευτερόλεπτα για να μετατρέψει τον προαύλιο χώρο της κεντρική εκκλησίας του χωριού σε κόλαση!

Η πρόσκρουση ήταν εκκωφαντική. Τζάμια έσπαγαν σε όλη την περιοχή, ουρλιαχτά ακούγονταν από παντού και ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης σκέπαζε όλη την εκκλησία.

Το αναποδογυρισμένο τραπέζι και το χώμα που ήταν σκορπισμένο πάνω στα πλακάκια της βεράντας από τις σπασμένες γλάστρες έκλειναν την εικόνα που είχα μπροστά μου με απόλυτη αρμονία.

Ο πανικός είχε μετατραπεί σε περιέργεια, μια περιέργεια που έφεγγε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μιας και κανένας δεν ήξερε τη υπήρχε στο κέντρο της σκόνης και όλοι πήγαιναν προς τα εκεί.

Ένα πέπλο σκόνης που φαινόταν να είναι απίστευτα πυκνό, απίστευτα σκοτεινό στο φως του ήλιου λες και ήταν ένας μανδύας προστασίας που δεν μπορούσες να δεις ούτε ένα μέτρο μέσα του και περισσότερο πλήθος τώρα μαζευόταν γύρο από αυτό.

Όλο το χωριό είχε ζωντανέψει. Φωνές, έντονες συζητήσεις ακουγόντουσαν από παντού και όλοι έδειχναν την σκόνη. Είχα μείνει στην διαλυμένη βεράντα και απλά κοιτούσα μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω τη έβλεπα.

Το πλήθος μεγάλωνε, οι φωνές αυξάνονταν , οι συζητήσεις γινόντουσαν όλο και ποιο έντονες, άνθρωποι τσακωνόντουσαν δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο από τόσο μακριά ώσπου όλα ξεκαθάρισαν . Οι συζητήσεις σταμάτησαν απότομα. Κόπηκαν σαν από μαχαίρι. Μία ομάδα 10 -15 ατόμων ξεχώρισε από το πλήθος. Τι πήγαιναν να κάνουν οι τρελοί αναρωτιόμουν...

Προχωρούσαν προς το κέντρο του μυστηρίου. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα πρόσωπα τους και αυτό που έκαναν ήταν σίγουρα θεότρελο. Ένας ένας έμπαινε μέσα στην πυκνή σκόνη και χανόταν πίσω από αυτό το γκρίζο πέπλο ώσπου εξαφανίστηκε και ο τελευταίος από τα μάτια μας.

Η ένταση είχε χτυπήσει κόκκινο. Φοβόμουν ακόμα και να ανασάνω. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν λες και ήταν ώρες.

Το γρι πέπλο σκόνης άρχισε να παίρνει χρώμα!

Κίτρινο που αναβόσβηνε έντονα. Κραυγές έσπασαν την σιωπή, κραυγές αγωνίας και πόνου μέσα από την σκόνη ακουγόντουσαν όσο πιο δυνατά γινόταν . Ήταν απίστευτο και κάποτε τελείωσε... Το κίτρινο χρώμα συνέχιζε να αναβοσβήνει για λίγο ακόμα μαζί με τα ουρλιαχτά που είχαν σωπάσει.