Ιστορίες τρόμου -κύκλος δεύτερος (2ο μέρος)

Το τέλος της λογικής

Η τελευταία σοβαρή ανοιξιάτικη βροχή ξεκίνησε απαλά, το πρωί εκείνης της τρίτης του Μάιου με βαριά μαύρα σύννεφα και μουντό ουρανό να σκεπάζουν τα βουνά της Μεσσηνιακής Μάνης. Δεν φυσούσε καθόλου μόνο, ψιχάλιζε.

Απολάμβανα τον μελαγχολικό καιρό λίγο πριν φύγω για την δουλειά. Άραγε πόση ώρα θα περνούσε πριν τα σύννεφα αποκαλύψουν πλήρως τις δυνάμεις τους;

Ο καφές είχε τελειώσει προ πολλού και είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσω. Η μέρα αναμενόταν δύσκολη.

Πήγα το φλιτζάνι του καφέ στην κουζίνα, φόρεσα τα παπούτσια μου, έκλεισα το σπίτι και την στιγμή που έβαλα μπροστά το αμάξι ξεκίνησε η θύελλα... Άρχισε απότομα με βροχή. Πολλή βροχή, ίσα-ίσα ξεχώριζα τις σιλουέτες των δέντρων μπροστά μου. Άναψα τα φώτα, έθεσα σε λειτουργία και τους υαλοκαθαριστήρες αλλά μάταια. Έτσι απότομα όπως άρχισε σταμάτησε κιόλας. Ούτε 2 λεπτά και κατευθείαν άρχισε το χαλάζι. Χαλάζι σε μέγεθος μεγάλου χαλικιού! Χαλάζι και αέρας μαζί. Οι υαλοκαθαριστήρες στην ίδια μονότονη κίνηση χωρίς αποτέλεσμα.

Ήμουν πολύ κοντά στο σπίτι όμως δεν γυρνούσα σε αυτό. Η αλήθεια είναι ότι μου ψιλό άρεσε όλος αυτός ο χαλασμός.

Χιλιάδες μεγάλα σβολάκια χτυπούσαν το όχημα αλύπητα και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Αστραπές και μπουμπουνητά συνέχισαν το σόου και το χαλάζι σταμάτησε, αλλά ήρθε ξανά η βροχή να συνεχίσει την παράσταση. Είχα χρόνια να δω τόσο άγριο καιρό. Ήταν ώρα να επιστρέψω σπίτι.

Έσβησα το αμάξι και κατέβηκα γρήγορα. Έτρεχα σε μια διαδρομή που είχα διασχίσει χιλιάδες φορές όμως δεν υπήρχε τέλος! Μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω σταμάτησα στο σημείο που έπρεπε να είναι θεωρητικά το σπίτι μου και αυτό δεν υπήρχε!

Δεν ήταν δυνατόν! Στεκόμουν απορημένος σε έναν άδειο χώρο μη μπορώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει και αυτή η αναθεματισμένη βροχή δεν με άφηνε να δω ούτε ένα μέτρο μπροστά μου. Τρέχοντας ξαναγύρισα πίσω στο αμάξι. Τουλάχιστον αυτό βρισκόταν ακόμα στην θέση του...

Η βροχή έξω δυνάμωνε και άλλο. Πόσο πιο πολύ ακόμα;

Αποφασισμένος να πάω σε μέρος που υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι, ώστε να σιγουρευτώ δηλαδή ότι δεν έχω χάσει τα λογικά μου γύρισα το κλειδί στην μηχανή. Οδηγούσα με δευτέρα. 10 χιλιόμετρα την ώρα. Με όλα τα φώτα αναμμένα. Δεν έβλεπα τίποτα εκεί έξω αλλά συνέχιζα. Οι υαλοκαθαριστήρες στην ίδια μονότονη εκνευριστική τώρα κίνηση. Οδηγούσα προς το γραφείο με την ίδια σιγουριά που κατευθυνόμουν και προς το σπίτι αλλά με τρελές αμφιβολίες τώρα. Τι θα συναντούσα άραγε στο τέλος της διαδρομής. Κάτι που ποτέ δεν ήταν γραφτό να μάθω γιατί ένας πολύ δυνατός ήχος από κάτι που σπάει, σαν να χωριζόταν η Γή στα δύο. Ο ποιο τρομακτικός, εκκωφαντικός θόρυβος που έχω ακούσει ποτέ μου ήχησε ακριβώς από πάνω μου και ένα δέντρο χτύπησε το πίσω μέρος του οχήματος, για την ακρίβεια το έκοψε στην μέση... κυριολεκτικά!