Basitliğin Içindeki Karmaşıklık

Gerçekler

Arda'nın ağzından
Defnemi bulmuştum. 10 senedir beklemiştim. Ve sonunda karşıma çıkmıştı. Ama beni niye tanımazlıkyan geliyordu yada gerçekten tanımıyordu. Bunu öğrenmem gerekiyordu. Şuan önemli olan Defneyi bulmamdı. Şuan Defne kucağımdaydı ve bağırıyordu. Arkamda da Berk dediği çocuk vardı. Onu bir şekilde atlatmayı başarmıştım. Fakat Defneyi unutmuştum. Defneyi kucağımdan indirdim. Ellerimi de ağzından çekmiştim ama çok sinirlenmişti.
Defne:
Senin amacın ne? Diye bağırmıştı
Arda:
Sana söylemek istediğim çok şey var. Ve beni dinlemiyecektin. Bu yüzden kaçırmak zorunda kaldım,dedim
Defne:
Seni dinlemek istemiyorum.
Arda:
Dinlemek zorundasın yoksa
Defne :
Yoksa ne!!! Yine mi kucağına alıp kaçırmaya çalışacaksın ??
Arda:
Defne gerçekten beni tanımıyor musun? Yoksa tanımamazlıktan mı geliyorsun dedim .
Defne:
Seni nerden tanıyacağım dedi.
Arda:
Verdiğimiz sözü hatırlamıyor musun?
Defne şaşkın şaşkın bana bakıyordu. Gerçekten de hatırlamadığını o an gözlerinden anladım.
Defne:
Seni tanımıyorum. Beni biriyle karıştırıyorsundur dedi.
Arda:
Karıştırmıyorum Defne , biz birbirimize söz vermiştik , ben sözümü tuttum. Seni bekledim dedim.
Defne bir şeyler düşünüyordu. Bana dönüp bu söylediklerini kanıtlaya bilir misin? Dedi. Evet dedim. Ve arkamdan takip etmesini istedim. Duvarımdaki resimleri göstericektim. Zaten her yer ikimizib resimleriyle doluydu. Yaklaşık yarım saat yürümüştüm. Defne daha fazla yürüyemiyordu. Sırtıma bin dedim . Cevap vermeyip yürümeye devam etti bir süre sonra dayanamadı. Ve sırtıma bindi. Yarım saat daha sürdü. Eve vardık. Ama Defne sırtımda uyuyakalmıştı. Onu yatağıma yatırdım. Zaten evde kimse yoktu. Tek çocuktum. Babam kaptandı. Annem ise babamın yanında çalışıyordu. Ayda birkaç kez eve gelirlerdi. Saate baktığımda saat 12 (öğlen) ydi. Defne kalkana kadar yemek hazırlayacaktım. Genellikle dışarıdan pizza hamburger gibi şeyler sipariş verirdi. Ama Defne özeldi. Ve ona bir şeyler yapmak istiyordum. Ona fıvırında tavuk , pilav yapmıştım. Bunu yapmamda 3 saatimi almıştı. Çünkü birkaç kez pilavı becerememiştim ve tekrar tekrar yapmıştım. Bundan sonrası Defne'nin uyanmasını beklemekti. Yaklaşık 4 saat sonra 7 de uyandı. Kapıdan onu izliyordum. Ama benim izlediğimi fark etmemişti duvarlardaki ikimizin resimlerini gördü. Hepsini ayrı ayrı inceledi. Kendisi olduğundan emin oldu. Ve galiba bir şeyler hatırlamıştı. Yanına koştum. Çok kötü olmuştu. Hiç böyle olacağı aklıma gelmemişti. Onu sakinleştirmeye çalışıyordum. Onu tekrat yatağıma yatırdım. Dinlenmeye ihtiyacı vardı.
Olan olayları düşündüm. Ve Defne'nin babasını aramaya karar verdim. Defne'nin telefonundan numarasını aradım Yiğit Güler diye kaydetmiş. Daha sonra o numayı kendi telefonumdan girip aradım. Biraz çaldıktan sonra açtı. Açar açmaz Defne'ye ne oldu?dedim. Defne'yle görüştün mü , cevap ver. Dedi. Evet , hatta şuan yanımda dedim.
Arda , Defne trafik kazasında hafızasını kaybetti. Bu yüzden geçmişini hatırlamıyor. Ve doktor hatırlarsa tekrar travma geçirebileceğini söyledi. Bu yüzden ondan uzak dur!! Dedi. Ve kapattı.
Ben ne yapacaktım? Hatırlamaması gerekiyordu. Ve bazı şeyleri hatırlatmıştım bile . Ama onu kaybetmek istemiyordum. O benim en değerli varlığımdı. Artık geçmişi açmamaya karar verdim. Defneye baktım. Onu gerçekten çok özlemiştim. Ve şuan yatağımda mışıl mışıl uyuyordu. Onu öpmekten kendimi alıkoyamadım. Ve yanına yattım. Onu izliyordum. Ama uyuyakalmışım.