MASKE

~16 BÖLÜM~

Sonunda yaza bildim)İyi,kötü yorumlarınızı bekliyorum.Oy vermeyi unutmayın)Şimdiden teşekkürler.

Keyifli okumalar...

Yer yüzünde hüküm süren küvvet:hayat küvveti değil,ölüm küvvetidir...

Yine beni uyandırdılar.Bu haftada bir yapdıkları şeydi.Uyandırıp,tahliller yapmak.İşkence etmek.Acıya dayanıp,dayanamadığımı öğrenmek.Benden kan alıp,başkasına vurmak.

Bense sessizce,kanımın vurulduğu kişinin ölmesini izliyordum.Önümde kaç çoçuk,kaç kız ,kaç erkek öldürdüklerinin sayını unutdum.

Bana yapdıkları iğneyle,kafamı bile kıpırdatamıyordum.Sadece izliyordum.Tek kıpırdata bildiğim,gözlerimdi.Keşke gözlerimi bile açamazdım.ÖlseydimAma böyle bir şey var ki,ölümden korkmayan ölmez,ölüm kendine koşanları hiç bir zaman vurmaz.Ben de ölüme koşuyordum.Böyle yaşamakdansa,ölmek istemişdim.Ama ölüm beni seçmedi.Bu hayatda daha zamanım dolmadı.Galiba ömrümün sonuna kadar bu odada kalacağım,yok hayır kalmayacağım.Benimle işleri bitdikden sonra,beni başka birine satacaklarını söylemişlerdi.Büyük miktarda paraya.Benim için her şeyin anlamsız olduğu zaman,hayatdan hiç bir beklentim olmadığı zaman,yaralarımın acımadığı zaman satılacakdım.Anılarım tek tek aklıma geliyordu...

Gözlerimi açdığım da bir odadaydım.Odanın içi ışıklıydı.Makinelerin sesi beynimde yankılanıyordu.Başımı kaldırmaya çalışdığım da,kendimi kıpırdatamadım.Bir şey yapamamak sinirimi bozuyordu.Sadece gözlerimi kıpırdata biliyordum.En son sokakta olanları hatırlamışdım.Siyah giyinen adamlar beni kurşun yağmuruna tutmuşlardı.Sonra bir şey hatırlamıyorum.Şimdi hastanede olmalıyım.

Yanımda bir karartı vardı ama yüzümü ona dönüp,bakamıyordum.Burası hastane olduğuna göre,bir hemşire olmalıydı.Yatağımın,kalkması ile,bende oturur pozisyona gelmişdim.

Beyaz bir odaydı,karşımda,tek kişilik bir kaç yatak vardı.Ve etraf makinelerle doluydu.Hiç cam yoktu,odanın içi,beyazdı.Hayır bu etrafdaki beyaz ışıkların renkiydi.

Birinin görüş alanıma girmesi ile kendime geldim,bir erkek.Yaşlı biri değildi,ama onu bir yerden tanıyordum.Gülümsüyerek "beni tanıdınmı?"dedi.Biraz daha bakmaya devam etdim.Onu bir yerden tanıyordum.

Evet onu tanıdım,bu yüzü nasıl aklımdan çıkara bilirim ki,hayatımı karartan doktor.Hayır bana güc veren mi demeliydim.

Dağdan aşağı düşdüğüm de,hastaneye yatırılmışdım.Annem beni hastaneden çıkarmaya israr etmişdi.Bu doktor onunla kavga etmişdi.Artık yürüyemiyeceğimi söylemişdi.Ama onun burada ne işi var ki.

"Evet"dedim.Sesim o kadar gücsüz,o kadar sakin çıkmışdı ki,kendime nefret etdim.Böyle bir duruma nasıl düşdüm ben,anlam veremiyorum.

Doktor yine sırıtarak "Güzel."dedi."Elini kıpırdata biliyormusun?"dedi yine.Elimi kaldırmaya çalışdım ama olmuyordu"Hayır"dedim,böyle gücsüz çıkarsa sesim bir daha konuşmam.Sinir bozucu bir şey bu.Doktor gülümseyerek yanıma geldi.Sanki benim kıpırdayamamamdan,cesaret almışdı ve yanıma oturdu.

"Rüzgar'dı değilmi?"dedi."Evet"dedim yine mecburen.Şu an düşündüğüm şey sesim olmamalıydı,düşünece çok şey vardı.

Birinin ayak sesleri geldi.Doktor yüzün ona dönüp,gülümsedi.Ama ben bakamıyordum,görüş alanımda değildi."Kendini yenilemesi 1 haftasın aldı.Bu harika bir şey"dedi başka biri.Bu kimden bahsediyordu.Aslında hiç bir yerim acımıyordu.Belkide benden bahsediyordu.O kadar kurşun girdi bedenime,ölmemem bir mucize.

Ben kendimi yeniledim mi.Bana neler oluyor.Neden hala yaşıyorum.Bu garip bir şey.Nasıl yaşadım ben.O kadar yarayla ne kadar yaşadım.Bunu bana kim yaptı.Hangi aptal cesaret etdi beni vurmaya.Bu gibi düşünceler beynimde yankılanıyordu.