ေမွာင္မိုက္ေနေသာလမိုက္ညတည..
လူျပတ္ေသာလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေလးထဲတြင္လူတေယာက္၏သနားစဖြယ္ေအာ္ညည္းသံကတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကိုလႊမ္းမိုးသြားသည္...
Steelတုတ္မ်ားကိုယ္စီကိုင္ေဆာင္ထားေသာလူမိုက္ေလးငါးေယာက္ခန္႔ကသပ္ရပ္စြာဝတ္စားဆင္ယင္ထားေသာလူႀကီးလူေကာင္းအသြင္ပံုစံ႐ွိသည့္လူတေယာက္အားအႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္ေနျခင္းပင္...
ထိုလူႀကီးကုိၾကည့္ရတာေနာက္ထပ္နာရီဝက္ေလာက္သာဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ထပ္ႏွိပ္စက္ခံေနရဦးမည္ဆိုလ်ွင္ေသရြာသို႔သြားရမည္မွာမလြဲဧကန္ပင္....
"ေတာင္းပန္ပါတယ္..ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဒီလိုမ်ိဳးမလုပ္ေတာ့ပါဘူး..တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
အထပ္ထပ္အခါခါထိုးႀကိတ္႐ုိက္ႏွက္ေနသည့္ၾကားကအသက္ေဘးမွလြတ္လိုလြတ္ျငားေတာင္းပန္ေနေသးသည္..မ်က္ႏွာတခုလံုးစုတ္ျပတ္သတ္ပီးတကိုယ္လံုးေသြးခ်င္းခ်င္းရဲေနကာတုန္ရီေနေသာထိုသူ၏အျဖစ္ကိုတပါးသူျမင္လ်ွင္သနားေကာင္းသနားပါလိမ့္မည္....သို႔ေသာ္..သနားျခင္း..ခြင့္လႊတ္ျခင္း..ၾကင္နာျခင္း..ထိုသို႔ေသာအရာမ်ားႏွင့္ကင္းကြာခဲ့တာဆယ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔႐ွိပီျဖစ္်သာကြၽန္ေတာ္လိုလူတေယာက္အတြက္ဤသို႔ေသာျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကိုေလွာင္ရယ္စရာျပက္လံုးတခုထက္ပိုပီးသတ္မွတ္မထားႏိုင္ပါ....
"ခဏရပ္လိုက္.."
အသံၾသဇာ႐ွိေသာသူ၏အမိန္႔အာဏာသံဆံုးသည္ႏွင့္ထိုလူကို႐ုိက္ႏွက္ေနေသာလူမိုက္မ်ားခဏရပ္တန္႔လိုက္သည္...ေျမျပင္ေပၚတြင္အတုံးအ႐ုံးလဲေနေသာထိုလူ၏ေဘးသို႔သြားကာဒူးတဖက္ေထာက္ပီးထိုင္လိုက္သည္..ထို႔ေနာက္ေမွာက္ယက္လဲေနေသာထိုသူ၏ဆံစမ်ားကိုလက္တဖက္ကုိဆုပ္ကိုင္ကာဆြဲေမာ့လိုက္သည္..
