ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΟΥ

Επιχείρηση: Χριστούγεννα

Οι γείτονες στόλισαν κιόλας. Τα μπαλκόνια τους γέμισαν με κάθε είδους λαμπιόνια και αναρίθμητους χρωματισμούς. Φωτιστικά χιονάνθρωπων, έλκηθρων ήταν μόνο μερικά από όσα έβλεπα από το παράθυρό μου. Μπορούσα να δω από τις τραβηγμένες - στο πλάι - κουρτίνες των απέναντι παραθύρων, τα άλλοτε θεόρατα ή ακόμη και μικρά έλατα που έστεκαν με καμάρι σε κάθε φωτισμένο δωμάτιο.

"Οι τραβηγμένες κουρτίνες είναι σίγουρα για επίδειξη" σκέφτηκα. "Χρειάζεται και δέντρο σε όλο αυτό;" αναρωτήθηκα.

Έπειτα γύρισα στο δικό μου, μισοσκότεινο δωμάτιο. Δεν χρειαζόταν κανένα στολίδι για να δείχνει όμορφο. Ήταν στολίδι από μόνο του και απόλυτα κομψό. Κανένα δέντρο δεν είχε θέση στο σπίτι μου. Χριστούγεννα. Μια απλή γιορτή που δεν χρειαζόταν τόσο σαματά. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον πανικό.

"Αυτά τα δώρα, τα γκι, το χιόνι, τα ξωτικά και τους καλικάτζαρους... Παιδιάστικα.. παιδαριώδη.. Δίχως νόημα".

Εκτός από λίγα μελομακάρονα και μια βασιλόπιτα για τη νέα χρονιά, όλα τα υπόλοιπα είναι άκρως περιττά!

Φέτος, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά κι αυτό γιατί θα έχω υπό την φροντίδα και επίβλεψή μου, την εφτάχρονη, πανέξυπνη ανιψιά μου, την Αγγελικούλα. Λατρεύω τα παιδιά και ειδικά την κορούλα της μεγαλύτερης αδερφής μου, η οποία για πρώτη φορά στα χρονικά κατάφερε να πάρει άδεια διακοπών (ναι, όταν έχεις ένα στριμμένο αφεντικό, όλα μπορούν να συμβούν) και να αποδράσει μ' ένα πολυπόθητο ταξίδι στην Ελβετία με τον αγαπημένο της σύζυγο. Θα με ρωτήσετε γιατί δεν ήταν και η μικρή στα σχέδιά τους αλλά έχω την απάντηση έτοιμη. Γιατί, η Αγγελικούλα προτίμησε να μείνει εδώ μαζί μου, αντί του ταξιδιού. Με συγκινεί το γεγονός αυτό αλλά από την άλλη αναρωτιέμαι το γιατί, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι της αρέσουν τα ταξίδια και ακόμη πιο πολύ: το χιόνι.

***

«Λοιπόν, Αγγελικούλα, είναι η πρώτη μέρα των ξεχωριστών γιορτών μας» της είπα ενώ τακτοποιούσα τα πράγματα της στον ξενώνα του σπιτιού μου.

«Των ξεχωριστών Χριστουγέννων μας, εννοείς θεία» με διόρθωσε εκείνη.

«Ω, ναι, των Χριστουγέννων» έκανα ανέκφραστα νιώθοντας έναν κόμπο στο λαιμό στο να πω το όνομα της γιορτής. «Πού θα ήθελες να πάμε πρώτα;»

«Μα, πού αλλού; Στο εμπορικό κέντρο φυσικά» χτύπησε τα μικρά χεράκια της, μεταξύ τους.