Letters From Zayn | Zaylena

Bitişin Başlangıcı

*2017, Şubat 17

"Bitti," diye soludum odada benden başka kimsenin olmadığını bilmeme rağmen.

Masada kalan son kağıda baktım. Kanla kaplı olan kağıda. Âşık olduğum kadının kanıyla kaplı olan kağıda. Son cümlelerine. Son yazısına. Son mektubuma.

Gözlerimin dolmasını engelleyemiyorken öfkeme ve aileme binlerce kez lanet ettim.

Ben onu çok sevdim. Yaptıklarım bunun tam tersini söylüyor fakat ben onu çok sevdim. Belki hiç ayrılmamış olsak, bunları yaşamamış olsak hayatta olurdu. Yanımda, kollarımın arasında.

Elimdeki kağıda diğerlerinin yanında bir yer buldum. Duvara yapıştırdıktan sonra odadaki eşyaları yerleştirmek için harekete geçtim.

Mektuplarımla duvarı, eşyaları ile odayı kaplıyordum.

Yatağının üzerindeki örtüyü düzelttim. En son bu yatakta uyumuştu. kokusu hâlâ duruyordu. Sanki o da buradaydı. Ellerimi uzatsam, dokunacaktım sanki.

Yatağın ucuna oturdum. Gözlerimdeki yaşlara engel olamıyordum. İlk aşkım, son aşkım, sevgilim, arkadaşım.. Her şeyimdi o. Hâlâ öyle olduğuna yemin edebilirim.

Yatağın yanındaki kutuyu açtım. Kıyafetleri içindeydi. Ayağa kalkıp hepsini dolabın içine yerleştirdim.

Kaç saattir burada olduğumu bilmiyordum. Odadaki penceleri iptal edip, mektuplarla donatmıştım. Selena, benim gün ışığımdı. O yokken güneşten mahrumdum zaten, ne fark ederdi ki?

Odanın bir köşesinde onun bana mektup yazdığı masa duruyordu. İlk çekmece resimlerimle, resimlerimizle doluydu. İkincisi boştu. Edward, bana yazdığı mektupları burada sakladığını söylemişti. Diğerinde ise kağıtlar, kalemler ve mektup yazarken bitirdiği kalemler duruyordu.

Masanın yanında duran sandalyeye oturdum. Bir kağıt ve kalem çıkarttım. Kalem, kağıda siyah lekeler bırakıyordu. Yorgunluk ve uykusuzluktan gözlerimi açık tutmam zorlaşıyordu.

"Seni çok seviyorum Malik," dedi bir ses. Kimin sesi olduğunu biliyordum. Arkamı döndüm. Karşımdaydı işte! Öldü diyenlerin canı cehenneme!

"Selena," dedim ayağa kalkarken. "Seni ne çok özledim bir bilsen."

"Biliyorum sevgilim. Bak, buradayım," dedi. Ona yaklaştım. Sarılacak ve bir daha hiç bırakmayacaktım.

"Seni seviyorum Gomez. Çok seviyorum," dedim ona artık bir nefes kadar yakındım.

"Seni seviyorum Malik. Çok seviyorum," dedi. Gözlerimi kırpmaktan bile çekiniyordum. Gözlerimi açtığımda yanımda olmayacağı düşüncesi beni deli ediyordu.

Sarıldım. Sanki hiç bırakmayacak gibi. Sanki bir bütün olmuşuz gibi. Sanki hiç nefes almayı kesmemiş gibi. Her şey düzelecekmiş gibi.

"Zayn," dedi Edward omzumdan tutup beni sarsarken. Gözlerimi araladım. Kağıdın üzerinde yatıyordum.

"Edward, sarıldım ona," dedim gözyaşlarım arasında. "Hiç gitmemiş gibiydi. Söylesene bu nasıl rüya olabilir?"

"Dostum," dedi. Onun da gözlerinin dolduğunu görebiliyordum. "O artık ait olduğu yerde. Cennette."

"Lanet olsun! Ait olduğu yer kollarımın arasıydı!"

》》》》

Sonunda, buradayız. Zayn, Edward ve ben. Sizleri çok özledik çocuklar!