Viran [TAMAMLANDI]

Bölüm.11

Yalın ayak yokuş aşağı koşuyordu sanki zaman.. Yavaşlamıyor adeta hızlanıyordu.. Oysa sevdalar uzakken saatin geçmemesi ilerlememesi hatta durması gerekmiyor muydu!! Göz yaşı misali...

Seven iki kalp bu kadar acı çeker miydi? Hem uzak hem yıkık hem talan bir bedevi bırakmak hangi kalbe yeterdi.. İmtihanları büyüktü belki cenk vericek belki sadece isimleri kalan iki ruh olacaklardı..

Kerem Aslı olamazlardı belki nihayetinde yada bir Mem-u Zini .. Belki onlar Viran"la Fatıma bile olamayacaklardı.. Yada destan olup oluk oluk döküleceklerdi arşı cihanda..

Hangisi daha çok seviyor kavgasına girmeyeceklerdi onlar.. Acının resmi olmuştu iki şehirde onlar için habersizdiler ne yaptıklarını ne ettiklerini bilmeden geçirirdiler.. Çok mu zaman geçiyordu yada hiç zaman geçmeyip sadece yakıyor muydu...!

Kim anlatabilirdi acısını ikiside terketmemiş miydi bu sevdayı? Helalini sevmek isteyen kalpleri aşk için yanmayı mı yaşayacaktı..!

Fatıma okuduğu satılarla düşünmeye başladı..

Sümeyyeyle konuşalı 2 gün olmuştu benimle konuşmuyor hatta görüşmek bile istemiyordu bu halleri onunla alakalı olamazdı başka birşey vardı çözmem gereken başka birşey..!

Tekrar dönmek istemiyordu Fatıma o şehire ama elinden birşey gelmiyordu annesini babasını da çok özlemişti onları ziyaret etmeliydi ihtiyacı vardı genç yüreğin böyle kavrulamazdı okulu tekrar değiştiremeyecği için dondurmayı düşündü çalışacak artık kimseyi takmıyacaktı..

Elime bavulumu alıp sonkez baba evime baktım. Geldiğim gibi geri dönüyordum istenmiyordum istenmeyecektim belki Sümeyye tarafından ama olsun öğrenmeliydim neler olduğunu öğrenmeliydi...!

Otobüste yerimi alıp yanımda duran kişiye baktım bir bayandı en son aklıma Viran olduğunu bilmediğim halde yolculuğa çıktım geldi.. Şiirden sonra nasılda muzipçe gülümsemişti..

Anılar aklından geçiyordu genç kızın sevmiş hiç bilmediği birini beklemiş sevgisine leke sürmemişti.. Kalp bir kere kördüğüm oldumu açılmıyor muydu? Yada sonsuza dek onu mu severek geçiriyordu..!

Saatin kaç olduğunu bilmeden gözlerimi açtım yanımda bir bayanın olmasıyla rahatça gözlerimi kapatmıştım. Akşam olduğunu gördüğüm de hafif bir şaşırma belirtisi geçti gözlerimde kaç saat uyudum kim bilir..!

İstanbul otogarına otobüs girdiğinde bir heyecan kapladı bedenimi.. Ama hiç umursamadan indim otobüsten istemediğim şehire..

Akşam vakti Sümeyye gile gidemeyeceğim için taksiciye kendi evimin adresini verdim. Tekrar annem ve babamın kızıyım diye Allaha şükrettim beni hiç bir zorlukla başbaşa bırakmamışlardı bu zamana dek..

Onların biricik kızları hiç bilmediği yolculuklara adım atıyordu. Herkesin aynı olduğunu hatta hiç birini görmek istemediğini düşündü bir an neden gelmişti ki buraya.? Yine unutuyordu işte Fatıma.. Ama ne hikmet yine farkında değildi genç yürek..

Eve adımımı atar atmaz vücudum da ki yorgunluk kendini belli etmişti özel günümde olduğum için namazım kazaya kalmamıştı kendimi rahatça uykuya teslim edebilirdim ..

Gözlerimi açmama sebep olan kapının hunharca kırılasıya dövülmesiydi.. Evet dövmek sanki işkence ediyordu döven kişi kapıya!! Oysa kimse benim geldiğimi bilmiyordu ki?? Daha Sümeyyeye bile söylememiştim..!

Üzerime feracemi ve başörtümü takıp kapıya yöneldim kapı dürbününden baktığımda sadece bir karaltı vardı sabah vakti kimdi bu yahu..!