SON KELEBEK

İlk Görüş

Lise ; huzurunu aradığı tek yer. Umudun bittiği anda oluşan bir mucize. Okulun ilk günü ve kız utangaç, çaresiz, nereye gideceğini ne yapacağını bilmiyor.. Bir anda bir çift gözle göz göze geliyor. Şaşırıyor utanıyor ellerini ovuşturarak telaşını belli ediyor. Gördüğü şeyin hayal olmasını umarak gözlerini kapatıp yeniden açıyor. Lâkin karşısındakinin bir hayal olmadığını çok geç de olsa anlıyor. Etrafına utangaç gözlerle bakıyor.Sanki etrafta hafif bir rüzgar esiyormuş gibi hissediyor. Kendini sarsarak normala dönmeye çalışıyor.Tam arkasını dönüp gidecekken bir anda adının yankılandığını hissediyor. Kafasını çevirdiğinde kimsenin olmadığını farkediyor. Ve umutsuz bir şekilde okulun bahçesinin bir köşesine geçerek o bir çift gözü aramaya başlıyor. Etrafta değişik yabancı olduğu sahte gülüşlü insanları görüyor ve pişmanlığını belli etmeden kaçınamıyor. Tam ümidini kaybettiği anda bahçenin diğer köşesinde gözlerinin onun gözlerine değdiğini hissediyor.Göz bebekleri büyüyor, hafiften terlediğini hissediyor, kalp atışlarının hızlandığını ve kalbinin yerinden çıkacağını hissediyor. Şimdi ne yapmalıydı? Yanına giderek onunla konuşmalı mıydı? Yoksa arkasını dönüp sonsuza dek susmalı mıydı?