The Dark Side Of Fairy Tales

1 ~ Rapunzel

Rapunzel

Het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open, is het kleine raampje waar het zwak licht doorheen schijnt. Ik kijk om me heen, voor zover ik kan, en zie alleen de vage silhouetten van meubels met doeken erover heen. Ik laat mijn blik langs mijn eigen lichaam glijden en zie hoe ik vast gebonden zit op een houten stoel. Paniek slaat toe en ik begin hevig te bewegen. Maar touwen om mijn polsen en enkels, die aan de stoelpoten en leuningen vast gebonden zitten, snijden door mijn huid en laten me al gauw stoppen.
'Help!' Gil ik zo hard ik kan.
Mijn ademhaling loopt al gauw op en ik probeer rustig te blijven. In de stoel beweeg ik mijn heupen naar voren en langzaam schuif ik richting het enige raampje. Angst en paniek hebben de overmacht in mijn gedachte, maar wanhopig probeer ik ze te onderdrukken. Ik en de stoel zijn nog geen meter verschoven, als ik achter mij iets over de grond hoor glijden. Ik hap naar adem en beveel mezelf niet te bewegen. Mijn ogen knijp ik stijf dicht, terwijl alles wat er om me heen gebeurt probeer te vergeten. Een gedachte blijft opkomen, hoe hard ik hem ook probeer te onderdrukken. Waar ben ik? Weer schuift er achter mij wat over de grond en ik open met een ruk mijn ogen. Het was dichterbij... Veel dichterbij. Angstvallig en in paniek probeer ik mezelf weer naar voren te schuiven en het lukt nog beter dan voorheen. De houten poten schuren langs de tegels en hoge, irritante geluiden galmen door de ruimte. Als ik bijna bij het raam ben, zie ik het uitzicht. Vanuit een hoge toren, kijk ik neer op een bos. Voetstappen weerklinken achter mij en ik schrik.
'Help!' schreeuw ik zo hard ik kan en mijn stem slaat over van angst. Ik voel een hand sluiten om mijn haren, waarna een ruk aan wordt gegeven en ik achter over kiep in de stoel. Een kreet van pijn verlaat mijn mond en een lach van een vrouw volgt. Ik open mijn ogen en zie de silhouet van de vrouw voor bij schieten. Een helse pijn trekt weer door mijn hoofd huid, als er weer wordt getrokken aan mijn haren. Ik schuif weg van het raam, terwijl ik me krampachtig los probeer te wrikken. Ik schreeuw en tranen stromen over mijn wangen, terwijl mijn lange haren nog steeds worden gebruikt als sleeptouw. Eindelijk glijdt de spanning van mijn haar af en hijg ik van angst.
'Laat me gaan.' Huil ik.
Ik voel hoe de leuningen van mijn stoel worden beet gepakt en hoe ik recht wordt getrokken. Nagels glijden langs mijn armen en ik haal beverig adem. Ik hoor een huiverende lach en voel de adem langs mijn gezicht, terwijl de silhouet van de vrouw het licht van het raampje uit mijn zicht houd. Ik knijp mijn ogen dicht en houd mijn adem in. De nagels glijden van mijn armen naar mijn schouders en nek. Ik hef mijn hoofd naar boven en voel de nagels van mijn kin, naar mijn wangen glijden. Een hoog gilletje verlaat mijn mond en ik hoor de vrouw zacht sussen. Onbeheerst haal ik adem en de handen op mijn gezicht dwingen me om weer rechtuit te kijken. De handen glijden van mijn wangen naar mijn haren en nemen alles in één hand.
'Prachtig...' Hoor ik de vrouw fluisteren. 'Prachtige, mooie, blonde, lange haren...'
Kippenvel trekt over mijn lichaam en de tranen rollen van mijn wangen, naar mijn kin en vallen daarna op mijn jurk.
'Zulke mooie, lange haren.' Het gefluister wordt dreigender, terwijl de handen zich laten glijden door mijn haar. Ik voel hoe de vrouw mijn haren los laat en ze loopt naar me toe.
'Wat wilt u?' Vraag ik zacht met een beverige stem.
De vrouw komt voor me staan en trekt aan de leuningen van de stoel. Langzaam schuif ik richting het raam, tot de vrouw op het raamkozijn zit en mijn benen tegen de muur van de toren. De handen van de vrouw glijden naar mijn nek en ze komt dichterbij. Haar adem glijd langs mijn gezicht en ik durf zelf niet meer uit te ademen. De handen pakken mijn haren en trekken ze allemaal over mijn schouder. De vrouw draait zich om en nu bungelen haar benen buiten de toren.
'Wat gaat u...'
Nog voor ik mijn zin af kan maken, draait de vrouw haar boven lichaam om en laat ze zich vallen. Een enorme kracht trekt aan mijn haren en ik gil van de pijn. Ik hoor de vrouw hoog lachen en zeggen: 'Rapunzel, laat je haren zakken.'
De vrouw zakt verder naar beneden waardoor het gewicht aan mijn haar erger wordt en ik gil harder. Mijn kin zit tegen mijn borst, omdat mijn nek het gewicht niet kan dragen. Ik voel hoe mijn huid op mijn rug trekt en hoe mijn hoofdhuid brand.
'Rapunzel... Laat je haren zakken!' Hoor ik de vrouw weer roepen.
'Stop!' Gil ik zo hard als ik kan. Ik voel hoe de vrouw terug omhoog klautert en niet veel later verschijnt ze in de opening van het raam. Mijn hoofd is nog steeds naar de grond gekeerd en ik haal diep adem om mezelf te kalmeren.
'Ach meisje...' Hoor ik haar zeggen.
Ze heeft nog steeds al mijn haren in haar handen en ze loopt om me heen. Mijn haar wikkelt zich om mijn nek en ik schud zacht mijn hoofd.
'Nee..' Zeg ik angstig. 'Alstublieft...'
Mijn stem klinkt verslagen en vermoeid. De vrouw loopt een tweede keer om me heen en gaat dan weer op het raamkozijn zitten. Ik kijk haar aan en voel hoe benauwd ik het heb met de haren om mijn nek. Ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lip.
'Alstublieft... Nee...'
De vrouw sust en legt haar vinger tegen haar lippen terwijl ze haar benen weer buiten de toren slingert. Ik schud mijn hoofd en zeg wat harder: 'Nee, doe het niet!'
Ik knijp de tranen uit mijn ogen en hoor de vrouw lachen.
'Rapunzel...'
Ik kijk haar aan en snak naar adem.
'Laat je haren zaken...'
Dan draait de vrouw zich om en laat zich vallen. Mijn haren trekken strak en ik gil voor een laatste keer... Tot mijn adem me ontnomen is...

- Na

Is er een sprookje die jij graag wilt zien als horror verhaal? Laat het achter in de reacties!