The Dark Side Of Fairy Tales

5 ~ Doornroosje

'Gefeliciteerd Aurora.' Mijn moeder drukt een kus op mijn kruin.
Ik glimlach breed en loop richting de eettafel. Een klein gebakje ligt op mijn bord met een 18 geschreven van roze glazuur. Ik neem plaatst en de dienstmeid schenkt mijn thee in.
'Gefeliciteerd prinses.' Zegt ze terwijl zo door haar knieën buigt en daarna de eetzaal verlaat.
Ik roer wat suiker door mijn thee en laat mijn vinger over het glazuur glijden, waarna ik het van mijn vinger af lik.
'Aurora, gedraag je.' Zegt mijn moeder lachend.
Ik lach terug en hoor mijn vaders voetstappen achter me.
'Als we daar mijn mooie dochter niet hebben.' Zegt hij en hij spreidt zijn armen.
Ik sta op en ontvangt mijn vaders knuffel.
'Gefeliciteerd.' fluistert mijn vader en hij laat me los. 'Laten we gaan eten voordat we je cadeau geven.'
Ik lach nerveus en neem weer plaats aan tafel. Mijn vader spreekt veel over het hof tijdens ons ontbijt. Terwijl mijn moeder zich meer bezig houdt met het dorp. Ik eet zwijgend mijn gebakje op en neem daarna nog een krentenbroodje. Ik neem kleine slokjes van mijn thee en als mijn ouders ook uitgegeten zijn, staat mijn vader op en kijkt me aan.
'Ga je omkleden Aurora en kom dan naar de balzaal. Marieke zal met je meelopen.'
Een dienstmeid komt de eetzaal in en buigt diep voor mij neer.
'Gefeliciteerd prinses.'
'Is goed.' Zeg ik tegen mijn ouders en ik verlaat met Marieke de eetzaal.
We lopen zwijgend de grote, brede, marmertrap op en eenmaal in mijn kamer aangekomen, opent Marieke mijn kledingkast. Ze haalt de roze lange jurk uit mijn kast en helpt me erin. Vrij strak trekt ze hem aan en ik hap even naar adem.
'Prinses, ik pak even uw haar accessoires, excuseert u mij.'
Ik knik haar beleefd toe en ga voor de kaptafel zitten als zij mijn kamer verlaat. Ik bekijk mezelf met een glimlach. Eindelijk achttien. Oud genoeg, zelfstandig genoeg. Achter mij hoor ik de deur open gaan en hoor ik voetstappen mijn kant op komen. Ik borstel mijn haren met een zachte borstel, waardoor ze nog meer beginnen te glanzen dan dat ze al deden.
'Marieke, welke accessoires heb je mij genomen.' Ik kijk in de spiegel, maar zie Marieke nog niet staan. 'Want ik denk zelf dat...'
Mijn ogen vinden twee paar onbekende ogen in de spiegel. Ik hap naar adem en draai me met een ruk om. Ik staar recht in de gifgroene ogen van een lange vrouw met een zwarte jurk.
'Hallo Aurora.' Fluistert ze.
Ik sta op uit mijn stoel en zet een extra stap naar achter, waardoor mijn benen de rand van de kaptafel raken.
'Wie- wie bent u?' De vraag verlaat stotterend mijn mond.
De vrouw lacht, een ijzige, koude lach.
'Je bent jarig. Ik mag je toch wel feliciteren.'
De vrouw pakt de plooien van haar zwarte jurk en buigt diep door haar knieën. Ik hoor zacht geklop op de deur.
'Prinses, mag ik binnen komen?'
De vrouw staat met de seconde recht overeind en legt haar slanke vinger tegen haar lippen. Langzaam zet ze een stap mijn richting op en ik klamp me vast aan mijn kaptafel.
'Ik vraag u om te blijven staan.' Mijn stem fluistert wel, maar een hoge piep is duidelijk terug te herkennen.
De vrouw houdt haar hoofd een beetje scheef en maakt een sussend geluid. Ze zet meerdere stappen dichterbij. Haar voetstappen zijn voor mij te horen, voor Marieke waarschijnlijk amper.
'Prinses Aurora?' Klinkt Marieke haar stem zacht,
De vrouw zet weer stappen dichterbij. Ik hoor haar ademen. Beheerst en koel. In en uit. Haar kaaklijn is overduidelijk te zien. Haar jukbeenderen lijken bijna door haar vel te prikken. Haar gifgroene ogen staren me aan. Ze is angstaanjagend, eng, maar ook... Bloedmooi... Ze staat op nog geen tien centimeter van me vandaan als ze haar gezicht naar mijn oor brengt. Ze legt haar hand op mijn heup en ril. Ik hoor hoe ze haar mond opent en ik voel haar adem langs mijn nek. Haar hand glijdt naar mijn taille en ik hap naar adem.
'Vertel haar dat ze even moet wachten.' Fluistert de vrouw zacht in mijn oor.
Ik slik en knijp mijn ogen stijf dicht.
'Aurora?' Marieke haar stem klinkt paniekerig.
'Eh... Ja wacht even alsjeblieft.' Mijn stem slaat over van de trillingen.
De vrouw, wiens gezicht nog steeds bij mijn oor zit, lacht zacht en haar warme adem glijdt weer langs mijn nek. Haar slanke hand beweegt zich nog altijd langzaam naar boven en net onder mijn borst, grijp ik haar hand. Ik hap naar adem en voel hoe de vrouw versteend. Ze trekt zich terug, maar haar gezicht blijft dicht bij die van mij. Ze heft haar andere hand en legt die langs mijn gezicht. Haar lange nagels drukken zacht in mijn huid en ik adem beverig uit. Haar hand is koud en voelt ruw.
'Stil maar Aurora.' Zegt de vrouw en ze haalt haar andere hand van mijn taille.
Langzaam legt ze die langs mijn andere wang. Haar pinken drukken onder mijn kaaklijn en het voelt benauwd.
'Stil maar...' Fluistert ze, bijna hijgend.
Ik schud zachtjes mijn hoofd, voor zover het lukt. Ze zet een stap naar achter en laat haar handen naar mijn nek glijden. Haar nagels drukken achterin mijn nek als ze me voorzichtig meetrekt. Bij iedere stap die zij naar achter zet, zet ik er één vooruit. Ze staart me aan, recht in mijn ogen. Iedere keer als ze uitademt, ruik ik haar naar mint ruikende adem. De vrouw raakt mijn bed aan met haar achterste en ze draait ons om. Nu raak ik het bed, staat zij weer voor me, geeft ze me weer een bekneld gevoel. Haar blik glijdt langs mijn lichaam en ik beef. Haar handen laten me los en eentje glijdt van mijn nek, naar mijn schouder. Ik ril en knijp mijn ogen stijf dicht.
'Doe me geen pijn.' Fluister ik bijna huilend.
'Stil Aurora.' Fluistert de vrouw dreigend terug.
Haar slanke hand pakt mijn zweterige hand en haar wijs vinger en duim houden mijn wijsvinger omhoog. Ze brengt mijn vinger voor mijn gezicht en brengt haar andere hand omhoog. Tussen haar wijsvinger en duim, zit een naald gekneld. Ik staar er vol ongeloof naar.
'Slaap zacht Aurora.'
'Wat...'
De vrouw drukt de punt van de naald met een snelle beweging in mijn vinger. Ik hap naar adem van de prik en mijn ogen worden groot. De vrouw haar handen leggen zich weer op mijn heupen en ze zet een stap dichter naar me toe.
'Ga maar slapen prinses.' Hijgt ze in mijn oor.
Ik kan me niet meer focussen. Alles draait, ik voel me misselijk en bekneld.
'Wat is dit?' Vraag ik in paniek, hoewel ik niet meer weet of ik fluister.
'Ssstt, ga maar slapen.'
Haar handen glijden naar mijn taille en verder dan dat. Mijn lichaam voelt verdoofd, ik kan niets doen. Ik voel de tranen op mijn wangen. Mijn benen verslappen en ik zak onderuit in de armen van de vrouw.
'Ga slapen Aurora.' Zegt de vrouw weer.
Ineens slaat de paniek toe.
'Marieke! Help!' Gil ik en de vrouw gooit me achterover op het bed.
Ik zou niet meer durven zeggen of ze daarna boven op me springt of dat alleen haar ogen vast zitten op mijn netvlies. De gifgroene ogen kijken dwars door me heen. Ik voel niets anders dan vermoeidheid.
'Ga slapen Aurora.' Klinkt er ergens zacht achterin mijn hoofd.
Slapen... Ik sluit mijn ogen en zie een soort groene gloed. Ik voel een koud glijden langs mijn gezicht. Haar nagels prikken in mijn wangen. Ik hoor Marieke gillen, ik hoor de vrouw angstaanjagend lachen. Wat doe ik?
Ik ga slapen...

- Na