The Dark Side Of Fairy Tales

@LauraCornelis0 ~Assepoester

Yaaaas! Nog een gastverhaal! Deze keer ontvingen wij een heel leuk berichtje van @LauraCornelis0 . Onwijs bedankt voor je inzending! Wij hopen dat de lezers net zo enthousiast over het verhaal zijn als wij! 💕

Assepoesters duistere prins

Een ijzingwekkende gil weerklinkt door heel het huis en meteen zijn mijn oren gespitst. Ook vang ik een ander geluid op, het koninklijk trompetgeschal. Ik haast me naar het kleine raampje en tuur naar buiten. Daar staat een met goudversierde koets en er naast niemand minder dan de prins. De lieve en knappe prins waarmee ik tot middernacht had gedanst. Bij die gedachte voel ik de kracht ballen in mijn lijf en met een ruk open ik de deur die mijn stiefmoeder op slot had gedaan. Ik ren de trappen af naar het onophoudelijke gegil. Beneden aangekomen wordt de adem me ontnomen als ik het slagersmes zie waar het zonlicht in weerkaatst. Met een harde zwaai belandt het op de voet van een jammerende Drisella. Ik kan net niet op tijd weg kijken en zie het bloed er uit gutsen, gepaard met alweer een gil. Stiefmoeder toont geen enkele emotie en wikkelt Drisellas voet in waar ooit haar teen was. Ik moet bijna kokhalzen. Als ik wat tot rust ben gekomen, zie ik Anastasia zitten met tranen in haar ogen. Haar hiel is gewikkeld in rode lappen stof die ooit wit waren. Stiefmoeder geeft een strenge blik aan haar dochters en voor het eerst krijg ik medeleven met ze. De deur wordt opengedaan en ik zie de knappe prins en zijn dienaar binnenkomen. In de dienaar zijn handen ligt een fluwelen rood kussentje met daarop mijn glazen muiltje. Anastasia en Drisella zetten hun beste lach op en allebei negeren ze de pijn als ze hun voet in het schoentje wurmen, mijn schoentje. De prins schudt zijn hoofd en ik kan me niet meer weerhouden. Ik ren vanachter de deur vandaan. "Ik ben er ook nog" Mijn stiefzussen kijken me vol pijn en verslagenheid aan, maar mijn stiefmoeder begint onheilspellend te lachen. Eén knikje is genoeg en ik voel twee sterke armen om me heen. Hoeveel ik ook spartel, de dienaar houdt me te stevig vast. De prins komt naar me toe, maar zijn gezicht is niet meer sereen en lief. Nee, zijn ogen schreeuwen duisternis en zijn lach is maniakaal. De angst woedt als een parasiet in mij en mijn adem ontspoort. "Ik geloof dat dit schoentje van jou is" Ik krijg rillingen bij het horen van zijn stem die me ooit vlinders bezorgde, maar nu nog enkel kippenvel. Woest word ik meegesleurd naar de zetel terwijl stiefmoeder glimlachend toekijkt. De prins neemt het muiltje van het rode kussentje, maar het schoentje in zijn handen verliest bijna al zijn schoonheid. Hij zoekt mijn tegenstribbelende voet en schuift het schoentje aan mijn voet. "Past perfect", zegt hij met fluweelzachte, maar haatvolle stem. Zijn grip wordt steviger rond mijn voet en een gemene grijns verschijnt. "Of nee, toch niet" Ik hoor het glas breken onder zijn handen. Eerst komt de schrik en vervolgens de pijn. Elk stukje glas wordt in mijn voet gegraveerd en ik schreeuw het uit. Zijn handen gaan naar mijn rug en rijgen het lijfje dat ik aanheb los. De pijn is bijtend en de angst immens. Met elke strik die losgaat, voel ik mijn hart sneller slaan. Ik ben bang voor de onwetendheid, voor wat hij nog zal doen. "Dit maakt het een stuk gemakkelijker", fluistert hij sissend. Hij duwt het vele glas nog wat harder in mijn voet, wat nog een gil van me oplevert en haalt het gebroken schoentje van mijn voet. Van de hak blijft niets anders over dan een scherp stuk glas. Hij brengt het schoentje naar mijn hals en armen en schraapt er over. Ik voel de brandende pijn en het bloed dat opwelt uit de sneden. "Laat het ophouden, alstublieft!" De smeekbedes verlaten mijn mond, maar het kan niemand baten. De prins zijn glimmende ogen verraden dat hij geniet om mij zo te zien lijden. Ik voel elk stukje glas door me gaan als hij de restanten van het schoentje in mijn weke buik duwt. Tijd om te schreeuwen is er niet. De scherven snijden alles wat ze op hun pad tegenkomen doormidden en benemen me de adem. Mijn blik wordt wazig en de pijn dof. "Vermoord door het schoentje dat je bij mij bracht", zijn de laatste woorden die ik hoor voor ik mijn ogen sluit en het glas in mijn buik alles heeft verwoest.