Έλξη ο ρόλος της Άββατον

Έκπτωτοι...

Άββατον

Γύρισα τεμπέλικα, να ρίξω μια ματιά στο ρολόι που στόλιζε τον τοίχο και αναπήδησα. «Ζαάμυ, σήκω γρήγορα!» αναφώνησα πανικόβλητη και πήδησα από το κρεβάτι. «Τι έγινε ρε Άβη μου;» Μούγκρισε παραπονιάρικα, ενώ τέντωνε τον κορμό του, σε όλο το κρεβάτι μπρούμυτα. Ένιωθα χαρούμενη να τον έχω κοντά μου και να θαυμάζω το υπέροχο κορμί του πάνω στο τεράστιο κρεβάτι μου, το οποίο παρεμπίπτοντος φαινόταν μικρό ώστε να μπορεί να τον χωρέσει ολόκληρο. Πήδηξα πάνω στη μέση του στιγμιαία αδειάζοντας τα πνευμόνια του από αέρα και εκείνος έβγαλε έναν ήχο αγανάκτησης. «Σήκω ρε βλάκα, σε τρεις ώρες πετάμε και έχουμε να κάνουμε δειγματοληψία, να μαζέψουμε στοιχεία και να ετοιμάσω τα πράγματά μου. Σήκω, σήκω, σήκω» είπα πιέζοντας με δύναμη την πλάτη του, με τον ρυθμό που έλεγα τις λέξεις. «Μοιάζει να ξέρεις ακριβώς τις ανάγκες μου... είναι καλό το μασαζάκι σου μωρό μου» είπε ενώ η φωνή του πνιγόταν μέσα στο μαξιλάρι. Κάτω από το δέρμα της πλάτης του πάλλονταν και τρεμόπαιζαν τα φτερά του από ευχαρίστηση, τη στιγμή που οι κινήσεις των δαχτύλων μου, γίνανε πιο αργές και μεθοδικές. Οι παλάμες μου ανυπόμονα χάιδεψαν τις σχισμές απ΄όπου έβγαιναν τα φτερά του. Κάτω από τα χέρια μου, ένιωθα τους χτύπους της καρδιάς του, να επιταχύνουν το ρυθμό τους και την αναπνοή του να βγαίνει ακανόνιστη.

«Φύγε από πάνω μου, γιατί αν συνεχίσεις θα χάσουμε την πτήση και θα αναγκαστούμε να πετάξουμε βασιζόμενοι στα δικά μας φτερά και όχι του αεροπλάνου. Και πίστεψέ με δεν θέλω να χρησιμοποιώ συχνά την τηλεμεταφορά, είναι για ειδικές περιπτώσεις» μούγκρισε μέσα από τα δόντια του. Σαν να ξύπνησα από λήθαργο τίναξα την πλάτη μου απότομα και έτρεξα στο μπάνιο. «Εγώ πρώτη, αλλά εσύ να συλλέξεις στοιχεία μέχρι να βγω» φώναξα την ώρα που αυτός παραπονιόταν ψάλλοντας κάτι ακατάλληλα.

Δεν άργησα να φροντίσω τον εαυτό μου κατά τον προσωπικό μου χρόνο στο λουτρό, καθώς με πίεζε ο χρόνος. Το δωμάτιό μου είχε γίνει αγνώριστο από το χαμό που δημιουργήθηκε χάρις στην επίσκεψη του τέρατος, αλλά και μετά τα καμώματά μας με τον Ζααμαήλ. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αφήσω το σπίτι που τόσο αγαπούσα σε αυτό το χάλι.

«Το βρήκες το κουτί των δειγματοληψιών βλέπω» του είπα βγαίνοντας από το μπάνιο. Τον παρατηρούσα αδυνατώντας να μην τον θαυμάσω, σκυμμένο πάνω από τη λίμνη αίματος, να αιχμαλωτίζει στα μικροσκοπικά μπουκαλάκια μικρές σταγόνες κόκκινου υγρού, ανακατεύοντάς το κάθε φορά με κάτι διαφορετικό και τοποθετώντας τα μπουκαλάκια σε ειδικές βάσεις μέσα σε ένα μικρό ψυγείο, «δεν μπορώ να χαζεύω» μάλωσα τον εαυτό μου από μέσα μου. Τη διαδικασία την ξέρω καλά, αλλά το να βλέπω τον Ζααμαήλ να την ακολουθεί, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, έως ξεσηκωτικό. Απομακρύνθηκα με προορισμό τη ντουλάπα μου. Δεν είχα να σκεφτώ πολύ, ως προς το τι θα φορούσα όλα τα ρούχα μου μοιάζουν μεταξύ τους. Δερμάτινα παντελόνια ή μαύρα, σκουρόχρωμες μπλούζες και κορσέδες με θηκάρια για τα στιλέτα, τα σπαθιά και τα όπλα μου, μπότες τύπου αρβύλες με ή χωρίς τακούνι. Το χειμώνα φοράω δερμάτινα πανωφόρια ανάλογα με το κέφι μου κοντά ή μακριά. Σήμερα επέλεξα να φορέσω ένα δερμάτινο καφέ παντελόνι που αγκάλιαζε άψογα τιε καμπύλες μου, με ένα δερμάτινο κορσέ και μπότες που εφάρμοζαν στις γάμπες μου με μέτριο ύψος τακουνιού.