Έλξη ο ρόλος της Άββατον

Αιμοδιψή χαμόγελα

«Στα κομμάτια... να προσέχεις Άβα» είπε μέσα από τα δόντια του ο Ζαμ. «Και συ» του είπα, με τη σειρά μου, πριν ορμίσουμε και οι δύο έξω από το αυτοκίνητο.

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση κινητικότητα;» ρώτησα παγερά, απευθυνόμενη στο πλάσμα που έμοιαζε να στέκεται κάπου στη μέση όλων, εκείνο που μας προσκάλεσε έξω, τόσο προκλητικά. «Μα για να σας αφανίσουμε... όλους εσάς τα καλούλικα πλασματάκια, που δήθεν προστατεύετε τον κόσμο, από εμάς του κακούς. Άλλωστε τι καλύτερο, από δύο μέτωπα την ίδια στιγμή» σύριξε, με την μη ανθρώπινη φωνή του. «Μα το ξέρεις ότι θα είναι πολύ δύσκολο αυτό που ζητάς, δεν το ξέρεις;» του πέταξα εγώ, χαρίζοντάς του ένα από τα πιο ειρωνικά χαμόγελα, που έχω στην συλλογή μου, ταυτόχρονα εμφανίζοντας στα χέρια μου, δύο μεγαλόπρεπα, φλεγόμενα σπαθιά, έτοιμα να ξεσκίσουν τα τερατώδη σώματά τους. «Έλα λοιπόν τι περιμένεις» του πέταξα με δηλητήριο να ποτίζει τις λέξεις, την ώρα που πρόσεξα, πως για μια στιγμή δίστασε μπρος στη θέα των όπλων μου. Τα δικά μου φώτιζαν το δρόμο με μια γαλαζωπή λάμψη, ενώ του Ζααμαήλ, κόκκινη.

Πριν προλάβει οποιοσδήποτε να αντιδράσει, επιτέθηκα. Το σπαθί μου βρήκε αμέσως τον στόχο του και το πλάσμα, που στεκόταν κοντά σε μένα έπεσε ακέφαλο στο χιονισμένο έδαφος, λεκιάζοντας τα πάντα με το πηχτό του αίμα. Ο επόμενος όρμησε με το δικό του σπαθί, μα πάγωσε στη θέση του, όταν το όπλο του μετατράπηκε σε στάχτη, από την επαφή με το δικό μου. «Αχα, νοτισμένα με δαιμονική ενέργεια» σκέφτηκα εύθυμα, θα είναι πιο εύκολο να τους εξοντώσουμε τελικά.

Με την άκρη του ματιού μου είδα, πως ο Ζααμαήλ σκορπούσε ήδη τα άψυχα κορμιά των κατσαρίδων, γύρω του. Το σπαθί μου με μεγάλη ευκολία γλίστρησε, μέσα στο στήθος αυτού, που στεκόταν μπροστά μου. Αισθάνθηκα κίνηση από πίσω, έκανα μια απότομη στροφή, αντιμετωπίζοντας με αστραπιαία ταχύτητα τον επόμενο εχθρό μου, κόβοντάς του το χέρι από τον ώμο, με αποτέλεσμα να χυθεί άφθονο αίμα από την πληγή του, πιτσιλώντας τα ρούχα μου και το πρόσωπό μου. «Χα, δύο ταυτόχρονα» αναφώνησα με ειρωνεία, αντικρούοντας τα χτυπήματά τους, άλλος ένας επιχείρησε να με πλησιάσει από τον αέρα, μέγα λάθος. Τίναξα τα φτερά μου να απελευθερωθούν από τις σχισμές πίσω από την πλάτη μου, σαν αιχμηρές λεπίδες έκοψαν τα δικά του και ένα κύμα κόκκινου υγρού με έλουσε, την ίδια στιγμή τα μέλη των άλλων δύο, αποχωρίζονταν το υπόλοιπο σώμα τους και σωριάζονταν στο αιματοβαμμένο έδαφος.