Nakil beklediğim için okula 3. Gün gitmiştim.Yani bana ilk gündü. Bana göre varoş bi liseye gidiyordum. Annemde benden daha iyi bir okul beklediği için bütün yol boyunca dır dır ediyor ve gerginliğime gerginlik katıyordu. Okula girmiştim. Ve 9. Sınıfları arıyordum. Sonunda bulmuştum, Teog' a girerken bile sınıfa girdiğim zamanki stresi yaşamamıştım. Sınıfa girdiğimde cool bir tavırla örtülü bir kıza seslenmiştim "merhaba, boş yer varmı ? " . Kız umursamaz ve şımarık bir tavırla karşılık vermişti " merrrrbaaa, evet işte burası boş ". Cevap vermeden gösterdiği yere geçmiştim. Ben bu konularda utangaç olduğum için kızla nasıl konuşmuştum ona hâlâ bende şaşarım. Oturduktan hemen sonra arkadan bir grup kız koro halinde " heyy, sen ceyda mısın ?" demişti. Bende biraz durdum ve arkamı döndüm, "evet" diyip geri önüme dönmüştüm. Herkes itici geliyordu bana. Fazla mı önyargılıydım acaba ? Beynim kalbimin önüne geçmişti. Derhâl nakil yaptırıp gitmek istiyordum. Ama aynı gün gidemeyeceğimi birkez daha anlamıştım. Akşam anneme neyin ne-nasıl-neden olduğuna dair hesap vermek için gözlerim faltaşı gibi açık geziyordum.Annemin ısrarlarına dayanamayıp yazıldığım yemekhaneye gitme vaktiydi. İçim çekingen ama dışım gayet cool bir tavırla gitmiştim. Yemek yiyip geri sınıfa döndüğümde herkes kendi halindeydi. Sonra 6., 7., ve 8. dersler işlendi nihayet zil çalmıştı ve okulun önündeki durağa gitmiştim. Otobüsü beklerken başlamıştı herşey. O an onu gördüğümde başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü sanki. Duygudan duyguya atlamıştım. İçim içime sığmıyordu. Heyecandan aklımı kaybetmiş, LEYLA olmuştum...
