Broken. •H.S.•

Chapter 1

Οι εκκωφαντικοί ήχοι απο την φωνή της μητέρας μου με ξύπνησαν απότομα. Γαμωτο, ξέρει ποσο με εκνευρίζει οταν το κανει αυτο.. Βεβαια δεν ειμαι και απο τα άτομα που ξυπνάνε ιδιαίτερα εύκολα , αλλα αυτο δεν της δίνει καμία δικαιολογία.

"Σαμανθα ! Ξύπνα επιτελους! "

Να το παλι.. Αυτη η γυναίκα εχει βαλθεί να με εκνευρίσει πρωινιάτικα.

"Σαμανθα μην με αγνοείς και κουνήσου απο το κρεβάτι σου καμία ώρα! Δεν θα σε περιμένω για πολύ ακομα! "

"Ενταξει μητέρα , ηρέμησε θα κατέβω! "

Αντί για απάντηση , άφησε μια εμφανώς ενοχλημένη αναπνοή τσιτώνοντας ακομα περισσότερο τα νεύρα μου.
Συγκρατήσου Σαμ.
Ήμουν δικαιολογημένη άλλωστε σημερα.. Θα έδινα συνέντευξη για μια νέα θέση εργασίας - την οποία αναζητούσα και ήθελα απελπιστικά πολυ - στα νέα γραφεία της ξακουστής και απολύτως επιτυχημένης ναυτιλιακής εταιρίας 'Eastern Mediterranean' , ενός απο τους πλουσιότερους επειχηρηματιες στην χώρα.
Κοίταξα το ψηφιακό ρολόι στην άκρη του κομοδίνου μου , με ένδειξη 7:32.
Γαμωτο θα αργήσω! Δεν με συμφέρει καθολου και αυτο σιγουρα δεν θα κανει και την καλυτερη εντύπωση στο αφεντικό μου - δηλαδη, πιθανόν μελλοντικο αφεντικό μου- παρά το τέλειο και πλούσιο βιογραφικό μου..

Πετάχτηκα απο το κρεβάτι και κατευθύνθηκα αμέσως στο μπανιο. Εκανα ενα σύντομο καυτό ντουζ ελπίζοντας αυτο να καλμάρει τα νεύρα μου και να εξαφανίσει το άγχος μου , κατι το οποίο δεν επιτεύχθηκε για κακή μου τυχη..

Ευτυχώς που είχα τοποθετήσει απο το προηγούμενο βραδυ τα σημερινά μου ρουχα , γιατι δεν θα είχα τον χρόνο να τα ψάξω αυτη την στιγμή..
Φόρεσα την γκρι μου πενσιλ φούστα και ενα λευκό πουκάμισο με δυο χρυσά μανικετόκουμπα σε κάθε τρουα καρ μανίκι του.
Εβαλα τις ,οχι και τόσο ψηλές, μαύρες μου γόβες και έφτιαξα τα μαλλιά μου σε απόλυτα προσεγμένες μπούκλες . Πρόσθεσα λιγο μέικ απ, μάσκαρα και δημιούργησα μια λεπτή γραμμή αιλαινερ πάνω απο τα πραςινα μου μάτια και τελειοποιησα την εμφάνιση μου με ενα απαλό μπεζ λιπγκλος. Άρπαξα άτσαλα την τσάντα μου και κατέβηκα στον κάτω όροφο.

"Πραγματικά εάν αργήσεις και δεν αποκτήσεις την θέση , εισαι αξια της τύχης σου!" μου απευθύνθηκε η μητέρα μου.

"Μπορείς να σταματήσεις και να μην με πανικοβάλλεις συνεχώς;! " ανταπεδωσα.