Broken. •H.S.•

Chapter 5

Βλέπουμε την μητέρα μου να κατεβαίνει τις σκάλες και να μας αντικρίζει .

Πολυ Ωραια.
Θα δει έναν γεμάτο τατουάζ και γυμνασμένο  Χαρρυ στο σαλόνι και..

Ώπα. Ο Χαρρυ εχει τατουάζ .
Πως δεν το είχα προσέξει αυτο νωρίτερα;
Μα φυσικά και θα το είχα προσέξει.
Γιατι ομως δεν το είχα αναφέρει;

Τωρα που παρατηρώ καλυτερα , κάτω απο το διαφανές σχεδον, άσπρο T-Shirt του , φαίνονται τα τατουάζ του. Και ειναι πολλα.. Δεν μπορω να διακρίνω καλα τα σχεδια τοτε αλλα σιγουρα ειναι πολλα .. Άλλωστε φαίνονται και απο τα μπράτσα του ..
Λοιπον , παντα είχα αδυναμία οταν ένας άντρας είχε τατουάζ..
Το θεωρώ πολυ ελκυστικό και καυτό.

Βεβαια στον Χαρρυ δεν ισχύει αυτο γιατι ειναι εξαιρετικά αγενής και υπερόπτης.

Ή ισχύει;

"Σαμανθα σου εκανα μια ερώτηση."

"Καλησπέρα, κυρία Κολμαν , ειμαι ο Χαρρυ, συνεργάτης και φίλος της Σαμανθα" ξεκινάει ο Χαρρυ και χαμογελάει.

Τι φίλος και μαλακιες ; Καλα αρχίσαμε.

"Ωωω γεια σου Χαρρυ, ειμαι η Μπεθανυ, αλλα για εσενα Μπεθ" απαντάει με ενα χαμόγελο.

"Χαιρομαι για την γνωριμία Μπεθ" λεει εκείνος.

Εγω εν τω μεταξύ , καθομαι σιωπηλή και παρακολουθώ την χαρούμενη γνωριμία τους.
Μπούρδες. Δεν εχω καμία όρεξη και τωρα ειναι και ο Χαρρυ εδω, χειροτερεύει τα πράγματα.

"Λοιπον , τωρα που τελειώσατε τις γνωριμίες και ολα αυτα , ο Χαρρυ πρέπει να πηγαίνει , σωστά Χαρρυ" λεω και τον κοιτάω έντονα.

"Μα γιατι Σαμανθα; Δεν πειραζει να κάτσει το παιδι λιγο ακομα να μιλήσετε" λεει η μητέρα μου.

Ωραια, τωρα ο Χαρρυ έγινε αγαπητός  και απο την μητέρα μου.

"Λοιπον, εγω παω για υπνο , και σας αφήνω να τα πείτε οι δυο σας. Καληνυχτα Σαμ  και καλο βραδυ και σε εσενα Χαρρυ" μας απαντάει και χαμογελάει.

"Καλο βραδυ κυρία Κολμαν.. Μπεθ" διορθώνει τον εαυτό του και ανταποδίδει με ενα πλατύ και λευκό χαμόγελο.

Η μητέρα μου νεύει και ανεβαίνει ξανα τις σκάλες γι επάνω.

"Λοιπον Χαρρυ, αν δεν έχεις κατι άλλο να μου πεις , μπορείς να πηγαίνεις"

"Οχι τόσο γρήγορα.." Λεει και με πλησιάζει απειλητικά.
Εγω κανω αυτόματα βήματα πίσω και κολλάω στον τοίχο.

Έρχεται κοντα μου και βάζει τα μεγάλα του χέρια γύρω απο εμενα , πιςω στον τοίχο , εξαφανίζοντας ετςι την διαφυγή μου απο εκείνον.

Πλησιάζει ακομα περισσότερο μέχρι που κολλάει τα σώματα μας , και βρισκόμαστε και απόσταση αναπνοής.

Η ανάσα μου πλέον ειναι κόφτη και η καρδιά μου κοντεύει να βγει απο το στέρνο μου. Τα πόδια μου μετα βίας με κρατάνε όρθια και ενα ρίγος διαπερνάει το σωμα μου.

Γιατι συμβαίνει αυτο; Γιατι το σωμα μου ανταποκρίνεται σε εκείνον;

Σκύβει , και εγω κλείνω τα μάτια μου σφιχτά. Φέρνει το στόμα του στο αυτί μου και ψιθυρίζει

" Αυριο στις 8 παρά 10 να εισαι έτοιμη, θα περάσω να σε παρω. Και μην αρνηθείς."

"ΕΕ..εγω .. Δε..δεν -"

"Γιατι χάνεις τα λόγια σου Σαμανθα; Τι συμβαινει; Μήπως σου προκαλώ αναστάτωση ; " Ρωτάει αυτάρεσκα.

"Τι; Ο..οχι.. Απλα δ..δεν -"

"Δεν τι Σαμανθα; Πες μου"

Πλάκα μου κανει; Δεν μπορω να αντιδράσω καθολου. Ο λόγος, άγνωστος . Γαμωτο τι μου κανει;

Βρίσκω το θάρρος και την δύναμη να βάλω τα χέρια μου στο στήθος του και να τον απομακρύνω ελαφρά απο πάνω μου . Δεν γίνονται αυτα τα πράγματα .. Οχι σε εμενα..

Ειναι περίεργο , αλλα δεν μπορω να βγάλω κουβέντα.
Τι στο καλο μου συμβαίνει;

"Χαρρυ , νομιζω πρέπει να φύγεις" λεω για εκατοστή φορα σε αυτη την μισή ώρα .

"Μου το ξαναείπες αυτο. Κατι άλλο;" λεει και το αυτάρεσκο χαμόγελο του εμφανίζεται στο αψεγάδιαστο πρόσωπο του.

Τα μάτια του σκουραίνουν και απο το σμαραγδί και καταπράσινο πράσινο που βρίσκονταν , καταλήγουν σε ενα σκούρο , σχεδον μαύρο , το οποίο με τρομάζει .

Ακομα δεν εχω πει κουβέντα αλλα στέκομαι κολλημένη και δον κοιτάζω..

"Αυριο στις 8 παρά 10 να ειςαι έτοιμη. Καληνυχτα Σαμανθα." μου λεει και μου κλείνει το μάτι, καθώς βγαίνει και κλείνει  την πορτα.

Εγω κάθομαι και κοιτάω τον τοίχο αποσβολωμένη.

Τι έγινε μόλις τωρα;

*γειααα σας❤️ το κεφάλαιο βγήκε τεράστιο αλλα ελπιζω να το ευχαριστηθήκατε! Please vote&comment ❤️❤️ φιλάκια πολλα και καλές γιορτές !
All the love xxx