Het einde van...

Hoofdstuk 2

'Laten we maar naar het bureau gaan, we zijn hier toch klaar' zegt Fenna, misschien is ze wel teruggegaan omdat ze dacht dat wij er ook al weer waren.' 'Ze heeft het schot toch zelf ook gehoord? Ze denkt toch niet dat wij weggaan als er geschoten word!?' aan zijn stem te horen is Bram geïrriteerd. 

Eenmaal terug op het bureau is Samantha daar ook niet, Carla en Menno hebben ook niks van haar gehoord en ze is ook niet langs geweest om te zeggen dat ze naar huis ging. Evert besluit om Samantha te bellen, maar zoals verwacht krijgen ze haar voicemail. Vreemd, denkt Evert en hij belt naar Samantha's vriend, misschien weet hij meer. 

Ondertussen is Liselotte aangekomen op de plaats delict, ze onderzoekt met wat voor een soort pistool de meisjes vermoord zijn en waarom, misschien uit wraak? Liselotte zorgt ervoor dat alle DNA veilig is, daarna keert ze terug naar het bureau.

Na een uurtje zijn de uitslagen van het lab binnen, de meisjes zijn zusjes, Sandy en Sara de Jong. Fenna heeft ondertussen het telefoonnummer van de ouders gevonden en belt. 

Meneer de Jong neemt op, 'Hallo, met Jef de Jong.' 'U spreekt met Fenna Kremer, van de recherche. Zijn u en uw vrouw thuis?' 'Nee we zijn bij vrienden, is het ernstig?' 'Ik ben bang van wel...' Fenna vind dit het minst leuke deel van haar baan, maar het hoort er nou eenmaal bij. 'Oké, we komen meteen naar huis, over een klein halfuurtje zijn we wel thuis denk ik.' zegt Jef. 'Ohja, u moet niet schrikken als u thuis komt, er is namelijk ingebroken. Over een klein uurtje staan mijn collega en ik bij u op de stoep. Tot straks.' zegt Fenna. 'Tot straks.' De verbinding wordt verbroken. 

Een klein uurtje later staan Bram en Fenna, zoals afgesproken in de van Cuyckstraat. Ze bellen aan bij nummer 36. De deur gaat open. 'Hallo, ik ben Bram Amezian en dit is mijn collega Fenna Kremer, mogen wij even binnenkomen?' 'Misschien is het beter als jullie even gaan zitten, zoals jullie weten is er bij jullie ingebroken... Bij de inbraak zijn jullie dochters om het leven gekomen, het spijt me...' zegt Fenna.