Güneş var ama ısıtmıyor abim.Pencereden bakınca yazdasın sanıyorsun kendini.
Öyle aydıklık bir gün ki.Ama rüzgarın uğulduyan sesini duyuyorsun balkon kapısı hızla çarpıp kapanıyor,çicekler iki büklüm eğiliyor,koptu kopacak narin gövdeleri .Daha diyorum kar kış gelmedi eğilmeyin hemen acılarda büyüyeceksiniz umutsuzluģun toprağında açacaksınız renk renk .Daha eğlimeyin diyorum eğilmeyin .Bağırıyorum duymuyolar beni sen söyle onlara abim sen söyle daha çok erken .Daha acıyı tatmadılar ki ,daha çok erken pes etmeyin söyle onlara abi söyle .Benimde yüreğim sızlıyor,yüreğim ayrılacak gibi,orta yerinden ,bir yanı sevdiklerimde kalacak bir yanı ıssız bir köşede;ve hangisi kanayacak ıssızlıkta.Yanan mı yoksa sözlerin ortasında kalan mı?Yıllar mı geçip giden zaman mı yoksa değişen yaşam koşulları mı alıp gidiyor insanı köklerini toprağından?Gözlerim uçsuz bucaksız zenginliğine değiyor geride bıraktığın herşeyin.Anlıyorum o zaman nasılda gün gün yoksullaştığımı.hep bir yerlerde bırakmışım iyimserliği, yaşama sevincini ,yaşama direncimi,iyiliklerin gücünü boynu bükük savaşmaları.Yitireceğimizi bile bile girdiğimiz savaşlarımizi.Öylece bekliyoruz işte suspus ölümün kapımızi çalmasını .
