De Epische Queeste Voor Een Aidsmedicijn

oh nee!

"nee dankje, ik heb teveel snoepjes gegeten en ik ben een beetje misselijk" zei Twan verlegen "sorry jongens"
Teleurgesteld keek het dorp hem aan, er heerste zeker verdriet maar iedereen begreep hem wel. Even durfde niemand iets te zeggen maar Hitler onderbrak de stilte toen de magische woorden "Batsfeest bij mij thuis!" zijn lippen verlieten. Er ging een golf van vreugde door alle mensen heen en even leek het alsof er geen kwaad meer in de wereld was. Isaac keek in de levenloze ogen van Superjood en even leek zijn hart gevuld te zijn met beton, een van zijn soort lag hier zomaar op de grond. Maar dit gevoel duurde echter maar heel even want Isaac had de dode en koude piel van superjood alweer gezien. Voor geen moment twijfelde Isaac, hij leek meteen te weten wat hij moest zeggen: "hè jongens, motten jullie dit lijk niet meenemen?" Geen enkel batsfeest is tenslotte compleet zonder necrofilie!

Kort hierna besloot Twan weg te gaan en Isaac vergezelde hem "maak je geen zorgen, zulke feesten gaan de hele nacht door, we gaan er later wel weer heen" sprak Twan. De ogen van Isaac vulden zich met vreugde, hoera! een heus batsfeest! "Zeg Isaac, waar kom je ook alweer vandaan?" Twan's vraag kwam onverwacht, maar fier antwoordde Isaac "uit Limburg!" "LIMBURG?!" riep Twan uit en hij rende zo snel mogelijk terug naar het dorp, ging naar het dak van het eerste beste flatgebouw en fluisterde beschaamd tot zichzelf "ik kan het niet geloven, ik heb mijn peen in een onreine gestoken. En ik heb ervan genoten ook"