Mijn adem stokte, ik keek nog een keer naar de naam. Adam Wouten, 37 jaar oud. De man die hier dood ligt in het water, helemaal verrot en verminkt is mijn eigen vader, de man met wie ik jaren heb geleefd, gespeeld en lief heb gehad.
De man die mijn moeder heeft verraden voor een andere vrouw en zo is gestorven.
Ik verstijfde van verdriet, ik had veel meegemaakt met hem, en nu ligt hij hier te rotten.
Dankzij hem is mijn moeder ook gestorven.
Ik lag zo een paar minuten in het water, nadenkend over hoeveel dingen ik heb meegemaakt.
Ik merkte niet eens dat onderwater iets ging draaien.
Ik merkte het pas toen de lijk van mijn vader begon te bewegen in rondjes, eerst rustig maar steeds harder.
Op dat moment werd ik hele tijd naar beneden getrokken, aan het begin kon ik het nog wel aan. Maar de kracht werd steeds sterker.
Omdat het water in een draaikolk naar beneden ging kreeg ik om de paar seconden het gezicht te zien van mijn vader.
Het was afschuwelijk. De plek war de ogen hoorde te zitten zat niet meer dan twee lege oogkassen, ook waren de wangen er helemaal uitgesneden. In zijn voorhoofd zat een deuk, hij was waarschijnlijk met een ijzeren stok doodgeslagen.
Het water begon opeens enorm hard te draaien. Ik ging vaak onderwater. En elke keer als ik boven water kwam moest ik kokhalzen, ik had heel veel water binnen gekregen met stukjes vlees en bloed. en mijn moeder is daar ook aan gestorven. Ik wou niet zo eindigen.
Daarom begon ik weer te roepen.
'Stef! Stef help me, alsjeblieft'
Zonder dat ik het merkte begon ik te huilen
'Haha Anne. Moet je huilen? doe maar rustig, je gaat toch wel dood.'
'Stef alsjeblieft kom me helpen! Ik wil niet dat mijn benen en daarna mijn gehele lichaam wordt vermaalt'
'Anne, het is mijn opdracht om heel de familie Wouten uit te roeien, en dat gaat tot nu toe zeer goed. Jij bent nog de enigste. En als je dan eindelijk dood bent ben ik verlost van de vloek'
'Vloek? Welke vloek. Stef, je bent getikt. Laat me er uit, dan kan ik je helpehh'
Ik werd opeens met een enorme kracht naar onder getrokken, ik probeerde me aan iets vast te pakken maar het enigste wat er was was mijn vader, ik pakte me aan hem vast, en hij viel letterlijk uit elkaar.
Ik zat nu in een draaikolk van water, vlees, bloed en maden.
Als ik naar beneden keek zag ik een soort van maal machine.
Ik probeerde nog naar boven te zwemmen, maar het lukte me niet.
Ik kwam steeds dichter bij de maal machine.
Het lukte me niet om naar boven te zwemmen.
Ik was te uitgeput daarom zakte ik steeds meer onderwater. Ik deed mijn ogen voor een enkele seconden dicht, tot ik opeens een verschrikkelijke pijn kreeg in mijn voet, een pijn wat alleen maar te omschrijven is met de hel. Ik schreeuwde het uit, ik kreeg het gevoel dat ik flauw viel. De pijn was te heftig. En als ik flauw val word ik gewoon helemaal vermalen. Dat was waarschijnlijk beter zo. Dan was ik eindelijk verlost van al het gezeik. En als ik het wel overleef?! Dan gaat Stef een einde maken aan mijn leven...
