Kerstmis van de Ziener (betaversie)

4

Emma heeft geen flauw idee hoe lang Jayden al in de machinekamer is; haar aandacht ligt meer bij hoe ze zich voelt dan wat er om haar heen aan de hand is. Haar hoofdpijn is inmiddels al iets gezakt en de misselijkheid is weg, maar dat is hooguit een pleister op de wonden.

"Even proberen of het nu lukt", zegt ze en haalt haar arm weg. Ze had sinds Jayden was weggelopen al vier keer geprobeerd de wereld buiten het schip in de gaten te houden, maar het lukte haar steeds niet om lang te kijken. Ze weet dat het belangrijk is, dus doet ze een vijfde poging. Hij rekent op haar; ze wil hem niet teleurstellen. Ze kijkt eerst met één oog, dan met het andere en als ze merkt dat het felle, blauwe licht van de gaswolken niet zoveel pijn meer doet doet ze beide ogen open.

"Dat is al iets beter", zucht ze. "Achterlijk visioen. Ik heb nog nooit zoiets stoms gedaan als ik in trance was. En wat zag ik ook alweer? Die gasstroom die ons raakt en ons wegslingert. Dat visioen is juist uitgekomen omdat ik onbewust op die knop drukte."

Emma twijfelt voor het eerst aan haar gave. Normaliter waarschuwen haar visioenen haar voor gevaar, maar nu lijkt het erop dat een visioen hen juist in gevaar heeft gebracht. Dit heeft ze nog nooit meegemaakt. Wat is er toch aan de hand? Los van die gedachtegang knaagt er nog iets aan haar. Ze heeft het gevoel dat ze iets vergeten is, maar door de hoofdpijn heeft ze moeite met concentreren. "Een gevoel... Ik had een heel sterk gevoel."

Emma heeft Jayden wel eens geprobeerd uit te leggen wat er met haar gebeurt als ze een visioen ervaart, maar ze heeft het nog nooit goed kunnen verwoorden. Het gevoel komt als een golf over haar heen, geheel onverwachts en gruwelijk overweldigend. Heel even bestaat er niets behalve zijzelf en hetgeen ze ziet. Ze kan het ook niet stoppen; ze kan het haar enkel laten overkomen. De laatste keer dat ze probeerde vroegtijdig uit haar trance te komen, hield die haar alleen maar steviger vast. Drijfzand, bedenkt ze ineens. Het is net als drijfzand. Het houdt mij vast en neemt mijn lichaam over.

Ze schiet overeind en negeert de pijnscheut. Ineens weet ze het weer. Tijdens het visioen kreeg ze de drang om die knop in te drukken. Ze kon het gevoel op geen enkele manier weerstaan maar dat wilde ze ook niet. Het gevoel dat dit de enige juiste manier van handelen was, was duidelijk aanwezig en zeer overtuigend. Het was niet eens in haar opgekomen om er tegenin te gaan; het was volkomen logisch om onmiddellijk de motoren uit te schakelen. Het enige dat ze zich nu niet kan herinneren is waarom het zo logisch was. Ze weet enkel zeker dat het hun leven heeft gered... maar waarvan?

Terwijl ze via het beeldscherm naar buiten staart blijft ze in gedachten door haar geheugen graven: Wat was het nou?

Dan ziet ze ergens in de verte beweging tussen het gas. Heel langzaam staat ze op en schuifelt stapje voor stapje naar het grote scherm. Aandachtig tuurt ze naar hetgeen haar aandacht heeft getrokken, maar zelfs als ze vlak voor het beeldscherm staat kan ze de nodige details niet onderscheiden. Is het een soort slang of een worm? Leven er eigenlijk dat soort dieren in de ruimte?

Ze wil zich omdraaien om naar haar stoel terug te gaan. Ze kan inzoomen; het is immers geen raam, maar een soort monitor. Ze bedenkt zich nog net op tijd dat er ook een bedieningspaneel vlak voor haar neus te vinden is. Ze activeert het door er haar hand langs te zwaaien en vergroot het gebied waar ze de beweging ziet. Dan worden haar ogen groot van verbazing en angst en ze merkt dat haar hartslag versnelt.

Het kost haar slechts twee stappen om bij haar stoel te komen en meteen drukt ze de aan-knop van de intercom in: "Jay! We hebben bezoek! Je moet dit meteen zien!"

"Piraten?" hoort ze een viertal hartslagen later.

Ze draait zich om zodat ze nog een keertje goed kan kijken. Ze weet inmiddels hoe piratenschepen in de Plejaden er ongeveer uit zien. "Ik denk het niet. De schepen zien er... anders uit. Kun je het beeld van het grote scherm in de machinekamer ook zien?"