AGE

ป๊ะป๋าของหนูหวาน 4

ทำยังไงดี

เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย

ไม่นะ หนูหวาน ...

หนูหวานกลัว

คนตัวเล็กกอดหัวเข่าอยู่มุมห้องเงียบๆ ในยามเช้าตรู่ สายตาจับจ้องไปที่คลาบสีน้ำตาลเข้มแห้งกรังที่ทิ้งร่องรอยเด่นชัดไว้บนเตียงสีขาว

เลือด...

น้ำตาคลอสองเบ้าตาหวานพลางนึกถึงหน้าของคุณป๊ะป๋าที่ยิ่งนึกยิ่งเกิดความหวาดผวา

"ป๊ะป๋า ..."

ใบหน้าหวานก้มลงกับเข่าเนียนแล้วร้องไห้ดังขึ้นมาดื้อๆ นานสองนานกว่าจะกลั้นใจอึ๊บเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดเพราะถ้าเกิดเรื่องนี้คุณแม่บ้านรู้ มันก็ต้องถึงหูคุณป๊ะป๋าด้วยแน่ๆ

ทันใดนั้น ความคิดตื้นๆของเด็กสาววัย 15 ปีก็ผลุดขึ้น

หนูหวานกระชากผ้าปูที่นอนสีขาวอย่างว่องไว ถอดกางเกงและชั้นในออกแล้วรีบม้วนๆยัดๆห่อใส่กันจนเป็นก้อนกลมๆ แล้วนำเอาไปไว้ในถุงพลาสติกใสขนาดพอดี ยัดลงอย่างคล่องแคล่ว

ถ้าเอาออกไปทิ้งตอนนี้
คุณแม่บ้านต้องเห็น
ต้องสงสัยแน่ๆ

คิดได้ดังนั้น เด็กสาวจึงรีบนำถุงผ้ากองโตเอาไปแอบไว้ในตู้เสื้อผ้าหลังโตที่มีซอกหลืบ หวังรอเวลาที่เหมาะเจาะในการเคลื่อนย้ายนำไปทิ้ง และหยิบผ้าปูที่นอนสีขาวผืนใหม่มาปูทับที่เดิม แม้จะไม่เรียบร้อยหรือผ้าปูที่นอนเด้งไม่ได้ก็ตาม

แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง ...

.
.
.
.
.

"ขี้เกียจโว๊ยยยยย เมื่อไหร่จะได้พักยาวๆซะทีว่ะ"

ผมบิดขี้เกียจอยู่บนเก้าอี้ตัวหรูในห้องทำงานอย่างเหนื่อยหน่าย เอ๊ะอ๊ะอะไรก็มีแต่งานๆๆๆๆ พักทีก็ได้แค่วันสองวัน อยากจะบ้าตาย

"นึกว่าบอสจะชินแล้วซะอีก"

เสียงหวานๆปนหัวเราะจากเลขาสาวแสนสวยของผมเดินมาพร้อมกับถ้วยกาแฟตอนเช้าที่หอมกรุ่นเหมือนเดิม ถ้วยกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ ผมจึงคำนับขอบใจแทนคำพูด