AGE

ป๊ะป๋าของหนูหวาน 1

   "ป๊ะป๋าาาา ป๊ะป๋าตื่นเร็ว วันนี้เรามีนัดกันนะค้าาาาา"

   เช้าแล้วสินะ
เสียงใสๆ เรียกผมอยู่ข้างหู มือเล็กดึงผ้าห่มผืนใหญ่กว่าตัวเองออกแล้วปีนขึ้นมานั่งทับเอวผมแล้ว โยกไปมา....ให้ตายเถอะ หาเรื่องให้ป๊ะป๋าหิวเด็กจริงๆ มิหน่ำซ้ำเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ลืมตา ลมที่เป่าจากปากก็มากระทบลงที่เปลือกตาผมเบาๆ จนผมแทบจะขาดใจตายกับสิ่งที่มันกำลังตื่นตัว บ้าเอ้ยยยย!

   "อื้อออ"

   "ป๊ะป๋าาา อย่าขี้เซาสิ ตื่นเร็ววว"

เสียงกระเง้ากระงอดเร่งให้ผมตื่นขึ้น จ้าๆๆๆๆ ป๊ะป๋าตื่นเเล้วครับคนดี ตื่นหนักด้วยยยย ลงไปจากตัวป๊ะป๋าก่อนได้ไหมมมมมม ป๊ะป๋าจะไม่ไหวแล้วนะค้าาาาาาาาา
   เมื่อผมลืมตาขึ้น เเสงแดดตอนเช้าก็กระทบเข้ากับม่านตาอย่างจัง เมื่อคืนผมจำได้ว่าปิดผ้าม่านแล้ว แต่ไม่สงสัยหรอกว่าทำไมมันถึงเปิดเอง ยัยเด็กแสบเอ้ย

   "ถ้าหนูไม่ลงจากตัวป๊ะป๊า ป๊ะป๊าจะพลิกตัวแล้วทับหนูแทนนะ"

   "ป๊ะป๋าทะลึ่งอ่ะ!"

'หนูหวาน'รีบกลิ้งตัวลงไปยังเตียงอีกฝั่งแล้วนั่งลงข้างๆผม ใบหน้าหวานแดงฉ่าอย่างไม่ต้องสงสัย คงเขินตามเคยนั้นแหละเวลาผมทะลึ่งพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ น่ารักจะตาย เด็กอะไรน่าฟัดที่สุด
   "อื้ออออ เมื่อคืนป๊ะป๋านอนดึกไปหน่อย ขอโทษที่น้าาาเด็กดี" ผมส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับหนูหวาน มือหนาเอื้อมไปใช้นิ้วแตะลงที่ปลายจมูกรั้นที่แดงระเรื่อเพราะอากาศที่เย็นภายในห้อง

   "ไปอาบน้ำเร็วเข้าาา หนูหวานอยากไปเที่ยวแล้ว"

ผมกลิ้งไปหาตักเล็กๆของคนที่อยู่ข้าง ใช้ฟันขบเข้ากับขาอ่อนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นเนียนนนนน ขาววววววววว หมั่นเขี้ยวจริงๆเลย เอ๊ะ! เดี๋ยว อย่าบอกนะว่าจะใส่ตัวนี้นี่นะไปเที่ยว ผมใช้สายตากะระยะความสั้น อีกสองฝ่ามือก็เห็นกางเกงในแล้วนะ! ไม่ได้เด็ดขาด!!!!

   "ป๊ะป๋าาอาบแน่ แต่หนูหวานต้องเปลี่ยนกางเกง"
   "อีกแล้วว หนูหวานไม่เป็นว่ามันจะสั้นตรงไหนเลย อีกนิดเดียวก็ปิดเข่าแล้ว"
   "ไม่ได้ก็คือไม่ได้"
   "มากเรื่องจังเลยคนแก่ ให้ตายเถอะ"

อึก!

จุกเลย

ใบ้กิน

บ่นงุงงินคนเดียวไม่ว่า แต่ยัยตัวเเสบเล่นบ่นก่นด่าแล้วลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย

  "แก่แต่ใจสู้นะจะบอก!"

หมดคำจะเถียง
เถียงไม่ออก
.
.
.
.
ก็แก่จริงๆอ่ะ
ห่างกันตั้ง 15 ปีแหนะ

ชิ