With or without you(ON HOLD)

Κεφάλαιο 3

Με χάνετε...

Στην πόρτα στέκεται ένας άντρας, πάνω κάτω στην ηλικία μου αν και τον κόβω για μεγαλύτερο, ψηλός, μελαχρινός με δύο υπέροχα καστανά μάτια. Συγκεντρώσου Άννα! Έχεις αγόρι!

Αφού περνάω τα μάτια μου εξονυχιστικά από όλο του το σώμα στρέφω το βλέμμα μου προς τα μάτια του. Από ότι φαίνεται με κοιτούσε και αυτός γιατί μετά από δύο δευτερόλεπτα συναντά τα μάτια μου. Να μου πεις με τέτοια αμφίεση που έχω! Γαμώτο, το σώμα του φαίνεται αρκετά γυμνασμένο έστω και με τα ρούχα. Συγκεντρώσου λέμε!

"Λοιπόν?" τον ρωτάω κάπως απότομα. Μόλις με διέκοψε από το φαγητό μου!

"Ήρθα για το σπίτι" απαντάει με μια βραχνή φωνή που του ταιριάζει απόλυτα.

"Δεν το πουλάω" λέω και σκέφτομαι την προηγούμενη που ήρθε. Με κοιτάει παράξενα.

"Το ξέρω. Για την συγκατοίκηση ήρθα.."

"Εσύ?" Ναι καλά...

"Ναι εγώ." Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω εγώ μαζί του στο ίδιο σπίτι. 

"Δεν γίνεται!" απαντάω πολύ γρήγορα.
Γέρνει λίγο το κεφάλι του μπροστά και σηκώνει το φρύδι του.

"Γιατί?" Μπράβο Άννα, τώρα τι του λες? Δεν γίνεται να μείνω μαζί του. Εννοώ πως θα γίνει αυτό? Εγώ ήθελα μια γυναίκα για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα και να είμαι πιο άνετη..και δεν φτάνει που έρχεται άντρας, είναι και κούκλος. Καλά αυτό δεν με πολυενδιαφέρει, αλλά και πάλι!

'Γιατί έχω βρει άτομο!" του απαντάω τελικά μα αυτός δεν πτοείται. Κάνει ένα μικρό βήμα προς τα μπροστά και είναι πια μέσα στο σπίτι. Καλά τόση ώρα απ'έξω τον είχα?

"Δεν σε πιστεύω" απαντάει και σμίγω τα φρύδια μου.

"Βλέπεις να με ενδιαφέρει? Σου λέω δεν υπάρχει πια θέμα συγκατοίκησης. Τέλος!Finito!" του λέω και φαίνεται η αναστάτωση μου στη φωνή μου.

"Και θα σου  πω γιατί δεν σε πιστεύω" λέει σαν να μην με άκουσε καν.
"Αν είχες βρει άτομο, θα είχες κατεβάσει όλες τις αγγελίες, πρώτον, και δεύτερον, ήρθε μόνο ένα άτομο και αυτή την έδιωξες. Οπότε, δεν έχεις βρει άτομο και από ότι φαίνεται είμαι η τελευταία σου ελπίδα."
 Αφήνω μία ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα και ηττημένη του κάνω χώρο να περάσει. Καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου, βλέπω μία έκφραση ευχαρίστησης να σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Μου την έφερε, ο ηλίθιος!

Πηγαίνει μέχρι το σαλόνι και κάθεται όρθιος πίσω από τον καναπέ γυρνώντας προς το μέρος μου.
"Άννα" του λέω και απλώνω το χέρι μου. Δεν χάνει χρόνο και σφίγγει το χέρι μου.