Arkadaşlar sevgili okurlar işte yine bir şebsel hikayesiyle karşınızdayım okurken biraz "Kırgın çiçekler" dizisine benzeteceksiniz biliyorum biraz ona benzeterek ama başka isimlerle değişik bir hikaye yazmaya çalışacam Umarım beğenirsiniz...??
-Şebnemin ağzından : ben şebnem gözlerimi yine bu dışarıyı okulu gösteren küçük pencereli bir odada 9 yatağı bulunan aşağıda yemek hanesi bulunan neredeyse sıcak bir evi andıran bu yerde burdakilerin deyimiyle yetimhane de açtım gözlerimi 16 yaşındayım büyüdüm hep ağladım gecelerce ama zorda olsa buraya alıştım ve benim gibi olan bir kaç kızla tanışıp kısa (Almilla,İrem) ve sürede alıştık birbirimizin kardeşi olduk ve ondan sonra birazda olsa burayı kendi evim gibi benimsedim ve okuldan gelip odamızda masumca oyunlar oynardık şimdi ise büyüdük hayatın gerçeklerini ve kimsesiz olduğumuzu zenginlerin okulundaki kişilerin bize o kelimeyi "yetimler"yüzümüze vurduklarında bir an nerde olduğumuzu hatırlıyor ve üzülüyorduk ama ben onlardan biraz hırçın olduğum için bağırdığımda uzaklaşırlardı
-Melek hanım : (yetim kızların bakıcısı) evet kızlar uyandınızmı bakalım hadi benim güzellerim elinizi yüzünüzü yıkayın ve yemekhaneye inelim canlarım
-Şebnem : tamam meloşum geldik hadi kızlar
-Almilla : tamam geliyorum
İrem : (biraz havalı bir kız)ayy hemen geliyorum
-Kainat : (biraz suskun bir kız) tamam
-Şebnemin ağzından : bu da bizim tontiş ve şekermi şeker meloşumuz yani "melek"bizi büyütüp bakan koruyan ha birde bizi o okula yazdırıp ta hep yanımızda olan bir koruyucumuz daha var onun adı da "bahar"adı gibi çok güzel bir abla birde "nazife"o da buranın yurdun biraz aksi ama tatlı müdüriyesi bahar hanımda müdür yardımcısı ve burda daha birsürü yetim kız var bu zenginlerin bize bağışladığı kıyafetleri giyiyoruz işte bizim dünyamız bu...ve işte biz hayata bu küçük penceremizden bakıyoruz yemeklerimizi yedik odalarımıza okula gittik aynı muameleyle karşılaştık herkes güldü bize hep yetim olduğumuzu hatırlattılar ama önceki gibi koymuyor artık bize alıştık onlarda bizim bu vurdum duymazlığımıza gıcık oluyorlar neyse ders bitti geldik yine yurda odamıza çıktık kapı açıldı meloşumuz ve yanında da çekingen bir kız aynı bizim gibi bir kız
-Melek : merhaba canlarım benim geç kızım
-Şebnem : meloş bu kız kim ?
-Almilla : evet meloş kim bu ?
-İrem : aay konuşmayın da uyuyum biraz
-Şebnem : iyi lan sen yorganı çekte zıbar
-Melek : şebnem kızım doğru konuş biraz ağzını bozma neyse kızlar bakın aranıza yeni bir arkadaş geldi o da sizin gibi yetim tanışın bakalım arkadaşınızla
-Şebnem : selam naber sendemi düştün bu yetimhane köşesine ?
-Almilla : ya şebnem korkutmasana kardeşim korkutmasana kızı ilk günden
-Şebnem : lan anlasın kızım buranın nasıl bir yer olduğunu neyse gel kız gel ben böyle konuşurum korkma benim böyle söylediğime bakma zamanla alışırsın sende buraya o kadar kötü değildir ha bu arada ben Şebnem burdakilerin deyişiyle "hırçın şebnem" ama merak etme gerekmediği sürece hırçın değilim sadece sinir olursam birilerine neyse bu kıvırcık saçlı kız Almilla bu yatan kız da havalı irem kendini biraz prenses sanıyor eee sen suskun musun böyle senin adın ne?
-Kainat : bende kainat
-Şebnem : hımm memnun oldum kainat güzel isimmiş neyse geç bakalım yatağına yerleş....
-Almilla : Bende memnun oldum...
-Kainat : (gülümseyerek) bende memnun oldum...
Vote ve Yorumlarınızı bekliyorum düşünceleriniz önerileriniz önemli benim için bunun devamını da bakıyımda yılbaşından sonra yazmaya çalışcam...
-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yetimhane Kızı -(ŞebSeL)(Yeni bölümler gelecek)
ChickLit~TANITIM~ Benim Adım "Şebnem" (16)yetimhanede büyüdüğüm için soyadımı bilmiyorum burdakikerin deyişiyle hırçın şebnem gerçi ben okadar hırçın değilim belkide yalnız olduğum içindir neyse şimdi hayatımı özet geçecek olursak...fazla birşey yok gözleri...
