la douleur exquise ✘ bucky

[4/20]

sevgili günlük;

bugün terapistimin koltuğunda haftalık uykumu aldıktan sonra ona terapi saatlerini artırmanın uygun olup olmadığını sordum. gözlerimin altındaki morluklar çoğaldı çünkü ve bu beni korkutuyor. yemin ederim, yüzünde acıma ifadesi gördüm. ama bu beni rahatsız etmedi, zaten ne olduğumu biliyorum.

sorun olmadığını söyledi ve ben ona teşekkür bile etmedim. neden böyle yaptığımı bilmiyorum, halbuki insanlara nazik davranmaya çalışırım ben. sadece başımı salladım ve anneler gününü kutlayıp aceleyle ayrıldım.

yolumun üstündeki çiçekçiden cebimdeki paranın yettiği kadarıyla güzel iki tane buket yaptırdım ve her ne kadar gittiğim her seferde ağlasam da, mezarlığa gittim. biyolojik annem şehir mezarlığında dinleniyordu. annem bir ölü demekten nefret ediyorum, sevgili günlük.

iki sene önce beni evlat edinen ailemle beraber araştırma yapmıştık ve biyolojik ailemin izini sürmüştük. biyolojik babam yaşıyordu, annem ise beni doğurduktan beş gün sonra ölmüştü. babam bana bakarken acı çektiği için dayanamayıp beni yetimhaneye bırakıp kaçmış. onunla konuştuğumda, en azından çalıştığımda, sadece doğduğum için özür dileyebildim. ben doğmasaydım annem hala yaşıyor olurdu ve babam benden nefret etmezdi.

yüzüme bile bakamıyordu, başı önündeyken anneme benzediğimi söyledi ve benim için sakladığı fotoğraflardan birini verdi. sanırım bunun için ona teşekkür etmeliyim, en azından biyolojik annemin neye benzediğini biliyorum.

mezarını öğrendiğim seneden beri yanına gidiyorum. doğum gününde, kadınlar gününde, kimseyle konuşamayacak gibi hissettiğimde, anneler gününde. buketlerden biri onun içindi.

buketi bıraktım ve her zaman yaptığım gibi mezar taşının yanına oturdum, cevap almayacağımı bildiğim halde onunla konuşuyorum sürekli. en son uğradığımdan beri neler kaçırdığını anlattım ona, bay stark'tan bahsettim ve ona karşı hislerimin kafamı karıştırdığını söyledim.

yine ağladım. ona sahip olamadığım için ağladım. yanımda olmadığı için ve istediğim şeyin imkansızlığı yüzünden ağladım.