Je ziet het niet, maar ik heb het.
Je ziet een spontaan kind wat niet oplet, maar je ziet niet wat er in haar hoofd speelt.
Je denkt dat ze ongeïntresseerd is, maar ze krijgt te veel prikkels van haar omgeving.
Ze is nog jong, speels en dromerig, maar ze weet dat er iets niet klopt.
Ze is anders dan andere kinderen, maar hoe kun je er mee omgaan.
Het is moeilijk om mee te komen, de leeftijd doet er niet toe.
Ouders zien gedrag dat hun oudere kinderen nooit vertoont hadden, is ons kind ziek? Wordt ze onderdrukt? Opzoek naar haar identiteit?
Nee het is adhd.
Betekent dit dat ze dan niet normaal is? Dat ze anders benaderd moet worden?
Nee, er zijn instellingen die je kunnen helpen, tips voor de opvoeding geven, aangepaste scholen, medicatie.
Ik ben dit meisje. 20 jaar geleden werd bij mij ADHD vastgesteld. En van speciaal onderwijs ben ik naar een "normale" school gegaan en heb ik mezelf bewezen om mijn middelbare schooldiploma op kaderniveau te behalen. Toen was ik 16. Ik ben toen begonnen op college. Na 5 jaar heb ik een niveau 2 en 3 diploma behaald in de zorgsector. Ik was 21 toen ik mijn laatste diploma behaalde. Sinds mijn 11 werd er medicatie ingezet om mijn concentratie te verbeteren. Ritalin werd mij voorgeschreven. Dit gebruik ik nu nog steeds.
Ik heb mij nooit anders gevoeld dan andere kinderen (toen ik nog jong was en naar de basisschool ging). Ik had het altijd al geaccepteerd, mijn ouders noemden mij vaak speciaal, en dat vondt ik niet erg. Op den duur als ik gepest werd riep ik gewoon, "het maakt niet uit, want ik weet dat ik speciaal ben".
Het is altijd mijn houvast geweest, die er voor gezorgd heeft dat ik sta in het leven zoals ik nu ben. Ik ben er door gevormd.
Ik ben 24 (bijna 25), heb gezin dat onvoorwaardelijk van mij houdt. Veel steun van vrienden.
Ik ben volwassen, gegroeid en heb consequenties leren aanvaarden.
Ik heb contractbeëindiging gehad wegens bezuinigingen, ben een poos zoekende naar werk geweest, maar inmiddels mijn leven weer op de rit. Ik werk in de zorg, hou van mijn baan en ben weer leuke dingen gaan doen met vrienden.
Ik ben gestopt met het nemen van mijn medicatie, omdat ik weet dat ik het nu op eigen krachten kan.
Ik ben Lucinda, dat dromerige drukke meisje, de onzekere puber, en de jonge dame de het leven heeft geaccepteerd zoals het is.
Ik ben het allemaal. Het zijn allemaal deeltjes van...
Mij
