Het is 20 januari, mijn ouders zijn dertig jaar getrouwd. We gaan uiteten met z'n allen. In opdracht van mijn moeder, had ik eerder die week een tafel voor zeven personen gereserveerd bij een wereld-restaurant in de buurt. Gezellig, al zeg ik het zelf. We vertrekken rond half vijf richting het restaurant, op het eerste moment leek het wel een rustige bestemming. We werden naar onze tafel begeleid. Iedereen kiest zijn plek uit, mijn vader en moeder zitten tegen over elkaar, mijn broer zit tegen over mijn zus, mijn vriend zit tegen over mij en mijn schoonzus zit naast me. Een ronde of vier verder (na vele carpaccio's en sushi's naar binnen te hebben gewerkt) merk ik dat het drukker om mij heen wordt. Ik voel me in eens niet meer zo lekker, en het is net alsof iemand mij de keel dicht knijpt. Ik krijg met moeite de laatste stukjes biefstuk naar binnen, en heb nog 3 stukjes sushi voor mij staan. Ik kijk er naar, met grote ogen. Een hele opgave om dat nog op te eten, maar ik eet het op.
Mijn vriend vraagt of het wel goed met mij gaat. Ik kijk op, en schud van nee. Niet veel secondes later, bemoeit iedereen zich met mij. Mijn zus, vraagt of ik misschien behoefte heb, aan een sigaret. Ik heb hier totaal geen zin in, en wuif het ook weg. mijn vader, zus en schoonzus gaan naar de rokersruimte. Mijn moeder, broer, vriend en ik blijven zitten. Mijn vriend en broer lopen even later naar het buffet. Ik wachtte tot iemand terug kwam, zodat m'n moeder niet alleen zou blijven zitten. Mijn vader kwam weer, en ik kon naar het toilet gaan. Op het toilet gezeten, even rustig ademhalen en tot mijzelf komen. Het gaat nu weer wat beter, en ik vertrek weer richting de eetzaal. Ik ga weer aan tafel zitten, even gaat het weer goed. Het lijkt er op dat ik weer kan gaan lopen naar het buffet, maar plots weer ontzettend veel ruis om mij heen, en ik word weer benauwd, m'n keel wordt weer beknepen, en mijn hartslag raakt ontregeld. Ik probeer niet te veel te bewegen, en mijn ogen op één punt te houden, zodat ik niet duizelig word en mezelf misselijk maak.
Mijn zus en schoonzus zijn inmiddels weer bij ons aan tafel geschoven. Iedereen praat gezellig met elkaar, en ik ben mij aan het focussen zodat ik niet misselijk word. M'n zus kijkt me aan, en zegt plots; "Lucy, gaat het echt wel goed met je? het lijkt alsof je elk moment in tranen uit kan barsten". Wederom schudt ik nee. Mijn zus vraagt aan mij of ik even mee wil naar de toiletten. Ik ga met haar mee, en mijn zus vraagt hoe het zo komt dat ik mij zo voel. Ik kan het niet uitleggen, soms vliegt het mij aan. Bij de toiletten nog even een mini breakdown gehad. Mijn zus zegt tegen mij dat het misschien verstandig is om hulp te zoeken, ik knik instemmend. Even wat koud water over mijn polsen laten lopen op advies van mijn zus, en ik knap iets op. We gaan weer terug naar onze tafel. M'n zus kijkt me aan en zegt; "nog iets meer dan een uurtje Luisje, nog even volhouden".
Een halfuurtje later, gaat het nog niet geweldig met mij, en dit keer vraagt mijn moeder aan mij, of ik misschien behoefte heb aan frisse lucht. Ik stem hiermee in en ga samen met mijn moeder even naar buiten. Mijn moeder kijkt mij aan, zoals alleen een moeder dat kan, en meteen vallen mijn tranen op de grond als een bom. Ik kan het niet helpen, maar mijn moeder troost mij. "Hier gaan we dus niet meer naar toe" zegt mijn moeder plots. Ik kijk haar aan, vraag hoe ze daar bij komt. M'n moeder zegt dat ze wil dat iedereen geniet, en dat ze dit heel zonde vindt. Ik heb het idee dat ik het voor iedereen aan het verpesten ben. Ik zeg tegen mijn moeder dat we maar weer eens naar binnen moesten gaan. mijn moeder kijkt mij aan, ik kijk haar aan met mijn glazige ogen. Ik knik, zeg dat ik het nog wel even volhoud, en we lopen naar binnen. We nemen weer plaats aan tafel bij de rest. Nog net op tijd voor fruit en ijs, zeggen m'n vriend en mijn vader in koor. Maar alsnog heb ik geen trek, en neem niets.
Nadat iedereen in het restaurant voor mijn ouders had gezongen, kregen ze een fles wijn van het huis. Leuk, en erg gezellig. We reden met 3 auto's omdat mijn ouders en zus weer terug naar huis zouden rijden, mijn broer en schoonzus kwamen vanuit een andere richting, dus was dit voor hun ook sneller, en met mijn auto omdat ik dan mijn vriend naar huis kon brengen. M'n vriend bekommerde zich om mij, zei dat hij wel met mijn broer mee kon, omdat hij toch langs Dedemsvaart kwam. M'n broer bood het ook aan, maar ik sloeg het af. Ik keek er namelijk naar uit om een stukje te rijden, even tot mezelf komen. Even met mijn vriend praten over wat er door mij heen ging. Even relativeren.
In de auto, vraagt mijn vriend aan mij, waarom ik mijn zus niet heb gevraagd om mee te rijden voor het geval als ik weer een aanval kreeg. Ik legde hem uit dat ik even alleen wilde zijn, mee wilde schreeuwen met muziek als ik hem had afgezet bij zijn huis. Hij snapte het gelukkig wel. Ik moest hem wel laten weten als ik thuis was, maar dat is iets wat ik mijzelf wel had aangewend, dus dat had ik sowieso wel gedaan. Ongeveer 25 minuten nadat ik hem had afgezet, stuurde ik hem een appje met dat ik thuis was. Hij was opgelucht, en hoopte dat ik mij gauw beter zou gaan voelen.
Dagen daarna even flink de tijd gehad om na te denken, hoe en waar dit ontstaan is. Ik denk dat het zich echt geopenbaard heeft, in het najaar van 2015. Ik had het toen wel in het extreme, maar dat is wel het punt voor mij waarvan ik door had dat er iets niet pluis was met mij. Ik zag tegen dingen op die ik alleen moest doen, wilde liever niet weg van huis, en ging ook liever niet weg zonder mijn moeder. Ik slaap sinds dien slecht, af en toe nachten dat ik niet wakker wordt en wel aan één stuk door slaap, maar die nachten zijn er sporadisch.
Maar ineens vallen er ook meerdere dingen op zijn plek. Ik krijg voornamelijk de aanvallen in drukke omgevingen, nieuwe omgevingen en wanneer ik mij niet op mijn plek voel. Ik heb een week afgewacht, kijken of ik zelf uit kon pluizen wanneer ik hier last van kreeg, is het alleen buiten mijn vertrouwde omgeving? Maar dat was ook niet het geval, wanneer er druk gepraat word thuis vliegt het mij ook aan. Dus belde ik s'maandags de huisarts op, en kon ik de volgende dag terecht. De huisarts weet zeker dat het paniek aanvallen zijn, en stuurde mij door naar de praktijkondersteuner. Zelf heb ik het idee dat er misschien een lichte winterdepressie bij achter zit. maar goed, ik ben zelf geen dokter, psycholoog of psychiater.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
