Lief dagboek, Mijn vriend zou blijven slapen, en ik had hier echt intens veel zin in. ik had mijn kamer opgeruimd, en had hem gevraagd hoe laat hij kwam een avond van te voren. ik was immers de hele dag aan het werk. het werd later dan normaal, omdat hij laat in de middag nog meetings had. ik vond het prima, want zo kon ik even rusten voordat hij bij mij zou zijn, en nog even mijn bed opmaken. de volgende dag brak aan, wenste hem succes met zijn werkdag. het was een drukke ochtend, waardoor ik eigenlijk geen tijd aan mijn telefoon had besteed. rond 11 uur keek ik maar eens op mijn telefoon, en hij had mij een bericht gestuurd.
"ik denk dat we vanavond moeten praten". deze zin sloeg in als een bom. spijt dat ik op mijn telefoon gekeken had, hopend dat hij doelde op wat anders. het enige wat ik kon antwoorden op dat moment was "ok". de rest van de dag niets van hem vernomen. de uren gingen traag en had een blok in mijn keel, trek was vervlogen. uiteindelijk werd het half 4. ik reed naar huis en had tussen het rijden door wat paniekaanvallen. thuis was het rustig, ik stapte met glazige ogen de deur binnen. mam nam net haar medicijnen. belangstellend vraagt ze of het wel gaat, ik breek. vertel wat hij mij stuurde, mijn moeder vertelde me voor te bereiden op het ergste. ik ging mijn bed afhalen en douchen. na het eten ging ik mijn bed op maken en even liggen, nog steeds geen bericht in de tussentijd van hem. ik trok me uit en wilde even slapen, mijn hoofd was zo druk gaande. slapen lukte me niet. nog even naar het toilet geweest, en weer terug in bed. ik wilde net mijn telefoon op stil zetten. zodat ik niet zou zien dat hij mij berichten zou sturen, dat hij eigenlijk gedwongen werd om bij mij langs te komen om te praten. ik wilde niet weg gaan, ik wilde thuis blijven, daar waar het mijn veilige plek was. maar hij stuurde net op dat moment een bericht. hij wilde afspreken in Mariënberg. ik voelde mijn moed wegzakken, waarom daar?
ik beantwoord, zeg dat ik even 10 minuten nodig ben om mij op te kunnen frissen. in die tijd kleed ik mij om. hij vraagt of ik 20:00 daar kan zijn, ik wil dit het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben. hij kleedde zich ook om en stapte meteen in de auto. het is 19:40 als ik bij het station wacht. secondes lijken uren te duren en minuten wel dagen... het is 19:50, ik zie in mijn spiegel dat hij aangereden komt. ik blijf star voor mij uitkijken, ook wanneer hij zijn auto naast de mijne parkeert. ik zet niet de eerste stap. ik kijk eenmaal opzij met glazige ogen, voorbereidend op het ergste. hij kijkt me aan, en ik draai m'n hoofd weg.
hij stapt uit zijn auto, opent mijn portier aan de passagiers kant en zegt "hoi". ik kijk hem niet aan, maar begroet hem. hij stapt in, komt naast me zitten. "je weet denk ik wel waarom ik op een centrale plek wilde afspreken" en mijn moed word zojuist met een cementblok de grond in geduwd. ik vraag hem waarom in godsnaam bij het station waar we elkaar voor het eerst ontmoette, waar wij verliefd werden bijna 9 jaar geleden. hij wist het niet, realiseerde zich pas in de auto dat het waarschijnlijk een domme plek was om met elkaar te praten. al was het geen praten, ik was moe, uitgeput en dood op van alle paniekaanvallen. mijn hart ging met elk ding wat hij zei onregelmatiger slaan, en ik voelde dat ik niet goed werd. ik was tam. hij praatte voor het eerst "veel" en om een lang verhaal kort te maken, wist hij niet meer goed hoe hij met mij en mijn problemen om moest gaan. hij vertelde dat hij er al even over na had gedacht, en dat hij het een moeilijke beslissing vond. hij vertelde dat hij nog wel van mij hield, maar dat hij dit heel erg moeilijk vond. ik toonde veel begrip, waarvan ik nu denk dat ik te zacht geweest was.
heb hem gesmeekt om het nog een kans te geven, mij laten bewijzen dat ik echt wel aan mijzelf wil werken, dat ik tijd nodig ben, en hem ook tijd wil geven. een pauze in lassen, alles had ik voor hem over. mijn hart zakte steeds verder in mijn schoenen, en ik wist het even niet meer. ik zei plots iets over mijn wollen sokken die bij hem zouden liggen, maar hij had ze meegenomen, zelfs mijn bikini die ik bij hem had laten liggen voor de zomer. alles had hij mee. het was mijn enige houvast om nog een laatste keer naar hem toe te rijden, en daar had hij zelf al vakkundig mee afgehandeld. dat vond ik erg pijnlijk.
ik heb hem dat weekend de gehele tijd gesmeekt om ons nog een kans te bieden. maar hij wilde liever niet meer praten, hij kon dat niet opbrengen. ik vertelde hem, dat ik graag ook mijn verhaal wilde vertellen, maar hij vond dat ik dat vrijdags had moeten doen, ik herinnerde hem aan het feit dat hij mij overviel, en dat ik dat erg lastig vond. ik had de tijd gehad om te relativeren, en te realiseren. en ik had nog zoveel vragen. gesmeekt om nog een keer af te spreken, want hij stopte zo ook zijn ring die hij van mij had gekregen voor valentijn in één van mijn wollen sokken. dat vond ik het allerergst. ik had nog spullen van hem bij mij thuis liggen, en ik ben iemand die dat niet weg kan gooien, zo ben ik niet.
hij wilde niet afspreken, maar wel bellen...
we hebben ruim een uur gebeld, maar het antwoord bleef nee, hij wilde geen vrienden blijven. hij wilde ons niet nog een kans geven, en dat brak mijn hart helemaal aan duizenden stukken. de volgende dag was er weer een hele werkdag, en ik sliep niet, de hele nacht had ik liggen malen om het feit dat hij mij niet meer wilde, dat ik het had verpest.
ik legde voornamelijk de schuld bij mezelf, want als ik eerder hulp had gezocht, dan was het misschien nog een gezonde relatie geweest. maar door mijn paniekaanvallen en depressieve klachten heb ik het mooie wat wij in onze relatie hadden, vergald.
ik had namelijk de maand februari last van veel klachten, angst/paniek/depressie noem het maar op, maar ik voelde me gewoon niet lekker in mijn vel. ik onttrok mezelf uit sociale situaties en bleef liever thuis dan dat ik weg ging. zo gingen we ook niet meer uit eten. zo ging mijn lust voor intieme dingen ook weg. ik had gewoonweg geen zin meer, of niet meer zoveel zin. ik knuffelde liever dan dat ik seks had, en dat was natuurlijk voor hem ook moeilijk, omdat we beide wel hielden van een goed rondje seks.
ik zocht hulp in de tussentijd, en kon zolang terecht bij de psychiatrisch verpleegkundige van mijn huisarts. ik keek uit naar die vrijdag, ik had weer zin in intieme dingen, en wilde hem verassen met sushi, ik was al aan het kijken naar leuke vakantie plekken in Duitsland waar we deze zomer heen zouden gaan, ik keek naar concerten rond zijn verjaardag, want ik wilde hem graag meenemen naar een "Three Days Grace" concert. maar helaas kreeg die vrijdag een andere wending, helaas liep het niet af zoals ik had gehoopt.
Gedurende week bleef ik hem appen, ik kon hem niet zomaar uit mijn leven bannen. Hij bleef kort antwoorden, en uiteindelijk stopte het praten in zijn geheel. Wat ik voelde was eenzaamheid, aan mijn lot over gelaten.
1 maart 2019, ik vergeet je liever.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
