Aradan geçen 2 yılda onu onu çok az gördüm. oda yine bi kaç kez düğünlerde doğum günlerinde görüyoduk bir birimizi ama kuru bi "selam" dışında hiç konuşmuyorduk. ne o yaklaşıyor nede ben yaklaşıyordum. aylarca onu görmeyince içimde bir özlem hissediyordum. bu özlemin nerden geldiğinide bilmiyorum. aramızda bi yaşanmışlık bir anımız bile yokken ben gün geçtikce kendimi ona ait hissediyordum. Özlüyordum. En çokta bakışını. ama bunu asla kendime itiraf edemiyordum. kendimden hisslerimden içimdeki ondan kaçmaya çalışıyordum. adını duyunca anlamsız bir paniğe kapılıyordum. Ve artık gerçekten büyüdüğümü hissediyordum.. En çokta merak ettiğim şey, onunda bu kadar beni düşünüp düşünmemesiydi. meraktan geberiyordum kasabada nasıl ne yapıyor diye... ama ağzımı açıp ailesinden tek bir kelime dahi sormuyordum.. zaman su gibi akıyordu bazense onu düşünmekten günler geçmiyordu. işte böylece 2 yıl zar zor geçti.. sonra bi gün kızlarla konuştuğumuz grubtan mesaj geldi baktımki Faruğun ablası yazmış,hani büyük olan.. adı Yağmur. Kızlar evleniyorum. bugun istemeye geldiler.. 3 hafta sonra nişanımız var. gruptaki herkes sevindi. Bende sevindim tabii.. ama aklıma ilk faruk geldi oda orda olucaktı muhakkak. bu nişana belkide gitmemeliydim. onu bir kez daha görürsem daha çok bağlanırım diye düşündüm.. ama bunun bir saçmalık olduğunu kabul etmeğe çalıştım. ablam gibi gördüğüm, sevdiğim bi kızın nişanına gitmemek gerçekten saçmalık olurdu. bende tebrik ettim işte. inanın o 3 hafta geçmek bilmedi. kızlarla kıyafet almaya falan çıktık. güzel görünmek için çaba harcıyordum. ama sebebinin Faruk olma ihtimalini kabul edemiyordum. nişana 1 hafta kala öğrendimki Farukta artık evlerine yani şehre gelmiş. asıl bombaysaaaa artık kasabaya dönmicekmiş hep burdaymış! düşünsene ben ara sıra faruklara gittiğimde oda orda olucak. bunu duyunca biraz şaşırdım biraz utangaçlık hissettim :) birazda sevindim hani itiraf ediyorum. şaka gibiydi herşey. Eveeet... nişan günü geldi çatdı. 10 Mart. İlkbahar sabahıydı. Yine güneş odamın camını aydınlatmaya başladı erkenden. yüzümde bir tebbesümle kalktım yatağımdan. hayata gülümsercesine içimde bir heyecan vardı. bugün bişeyler olucağını hissediyordum. İçim kıpır kıpır olmuştu. Kalktım, hazırlandım. hazırlanmam bi kaç saat aldı. hani bizde yakın akraba olduğumuz için erkenden gittik. hem bende zaten söz vermiştim Yağmura yalnız bırakmicaktım onu böyle bir gününde. Veeee oraya vardık.. arabadan indim. önce evlerine gitmiştik sonra nişan alanına geçicektik. gelin hanım daha hazırlanıyodu. arabadan iner inmez bahçeye koştum. Yağmur bahçede oturuyodu beni görünce kalktıı koşa koşa gidip sarıldım Yağmur ablama. sonra eve geçtik. Beyfendi televizyon izliyodu. uzaktan gördüm. tutuldum kaldım öylece yaklaşamadım. Yanına gitsemmi acaba??... diye düşünüyodum. bi baktım kalktıı bana taraf geliyo. oda beni görünce önce şaşırdı tabi. bende ordan geçiyormuş gibi yaptım. onu tesadüfen görüncede gülümsüyormuş gibi olsun diye role girdim. yanıma geldi elini uzatdı selam verdi. ilk kez elim eline değiyordu. içimi bi sıcaklık kapladı.
- Nasılsın Nermin?
- İyi. sağol. Sen?
- Bende iyi. Belki duymuşsundur temelli döndüm artık eve...
- Ah, evet biliyorum. kızlar söyledi ucundan kulağından.
- Duydumki bizim kızlarla sık sık görüşüyomuşsunuz. İhtimal ki, artık benide sık sık görüceksin :)
- Evet ola bilir...... Ve bi kaç saniyelik sükuta büründü ortam.. sessizliği bozmak adına -Neyse Faruk kızlar beni bekliyor gidiyim.. dedim.
- Peki Nermin. dedi
gülümsedim. ismim onun sesinden bi başka sesleniyordu. ilk kez adımı bu kadar sevdiğimi anlamıştım...
