The Curse of the Moon

Κεφάλαιο 4.

Η Αρχή. (1/2)

Οι δυνατές και άγριες φωνές της Έλενας ήταν αρκετές για να ξυπνήσουν μέχρι και τον τελευταίο κάτοικο στο πιο απομακρυσμένο σπίτι του Γκρέινχειλ. Ήταν έντονες, διαπεραστικές και συνοδεύονταν από ένα ατελείωτο -χωρίς νόημα- λεξιλόγιο βρισιών και αγκομαχητών.

Η ώρα είχε πάει τώρα δέκα το βράδυ και η ανυπομονησία όλων είχε χτυπήσει κόκκινο. Οι κάτοικοι είχαν μαζευτεί από νωρίς έξω από το μεγάλο πέτρινο σπίτι του Τζον Τσάρλεστον περιμένοντας με ανυπομονησία τη γυναίκα του να γεννήσει το πρώτο του παιδί. Όμως η ώρα περνούσε, τα ουρλιαχτά δυνάμωναν και η Έλενα δεν κατάφερνε να γεννήσει.

"Μπορεί το μωρό να είναι νεκρό! Μπορεί να μην καταφέρει να γεννηθεί ποτέ!" μουρμούρισε ένας αφράτος και κοντός κύριος στο διπλανό του. "Μα τι λες; Δεν γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο, η Έλενα έχει το καλύτερο γιατρό που υπάρχει ανάμεσα σε τέσσερις πολιτείες!" πετάχτηκε μια κυρία με ένα κόκκινο σκούρο φόρεμα κοιτώντας τον με αντιπάθεια. "Αν είναι θέλημα Θεού να γεννηθεί, θα γεννηθεί" απάντησε μια ξανθιά κοντή κυρία με ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό κρεμασμένο στο στήθος της.

Και κάπως έτσι κύλησαν και οι επόμενες δύο ώρες, με την Έλενα να ουρλιάζει και να οδύρεται μέσα και τους πολίτες του Γκρέινχειλ να περιμένουν από έξω μουρμουρίζοντας προβλέψεις για το τι επρόκειτο να γίνει. Όμως αυτό που συνέβη δεν το είχε προβλέψει κανείς.

Στις δώδεκα ακριβώς, η Έλενα, δίνοντας μια τελευταία ώθηση κατάφερε να γεννήσει μετά από έξι ώρες την μονάκριβη κόρη της. Η μικρή γεννήθηκε υγιέστατη με δύο κατακόκκινα μάγουλα και το κλάμα της ήχησε τόσο δυνατά ώστε να το ακούσει όλος ο όχλος που υπήρχε έξω ο οποίος πανηγύρισε κατενθουσιασμένος για τον ερχομό του μωρού. Ο Τζον πήρε συγκινημένος στην αγκαλιά του τη κόρη του και την έσφιξε απαλά επάνω του κουνώντας την ρυθμικά για να ησυχάσει το κλάμα της. "Καλωσόρισες στο κόσμο, Φρέγια Μέι" ψιθύρισε συγκινημένος αφήνοντας ένα δάκρυ του να πέσει πάνω στο κορμάκι της. Και τότε η καρδιά της Φρέγιας σταμάτησε να χτυπά.

Ο Τζον πάγωσε ακίνητος στη θέση του κοιτώντας το νεκρό σώμα του μωρού στην αγκαλιά του μη μπορώντας να αντιδράσει. Το άλλοτε κατακόκκινο κορμί της Φρέγια είχε πάρει τώρα το χρώμα του χιονιού. Ήταν πάλλευκο και παγωμένο. Η Έλενα πετάχτηκε από τη θέση της ουρλιάζοντας στο Τζον να συνέλθει αρπάζοντας του το μωρό από τα χέρια. Το τύλιξε σφιχτά με τα μπράτσα της ακουμπώντας το στο γυμνό της στήθος. Μάζεψε τα πόδια της κοντά στη κοιλιά της, φτιάχνοντας ένα "καταφύγιο" με το σώμα της ώστε να μπορέσει να ζεστάνει το μωρό με το σώμα της με την ελπίδα ότι η θερμότητα του δικού της σώματος θα μεταφερθεί και στην Φρέγια.

Αλλά δεν έγινε έτσι. Η Φρέγια συνέχισε να κείτεται εκεί παγωμένη και η Έλενα συνέχισε να λούζει με δάκρυα το νεκρό της σώμα. ο Τζον όμως έστεκε ακόμα εκεί, όρθιος, ακίνητος, με το βλέμμα του θολό και καρφωμένο, να παρατηρεί την Έλενα αλλά συνάμα να αγνοεί τις φωνές της που τον παρακαλούσαν να τη βοηθήσει. Κάποιος θα σκεφτόταν εύκολα πως ο Τζον δεν νοιάστηκε αρκετά για το θάνατο της μικρής Φρέγια αλλά θα είχε άδικο, γιατί ο Τζον εκείνη τη στιγμή θρηνούσε.Όχι όμως για τον τωρινό θάνατο της Φρέγιας αλλά για την μετέπειτα ζωή της. Γιατί ήξερε ότι θα υπήρχε μετέπειτα ζωή γι αυτήν. Και η ζωή της δε θα ήταν εύκολη. Μάλιστα θα ήταν η χειρότερη ζωή που θα μπορούσε να προσφέρει ένας πατέρας στην κόρη του. Και όλα αυτά επειδή άφησε τον εαυτό του να υποκύψει σε έναν γυναικείο πειρασμό.