Meleklerin Sözü Var

Tanışma

Aslında tanışmamız gerçekten garipti. İzmirdeydim. Ailemle birlikte halamların evine kalmaya gitmiştim. Daha küçüktüm, kaç yaşında olduğumu hatırlamıyorum bile. Sokakta oyun oynuyordum. Onu gördüm. Topu çok güzeldi. Mavi renkteydi ve parlıyordu. Yeni aldığı çok belliydi. Dikkatimi ilk bu şekilde çekti. Yanına yaklaştım:"Bende oynayabilir miyim?" Dedim. Erkek gibi büyüdüm zaten. Futbol oynar, küfür ederdim. Gerçi... Bunları hala yapıyorum. O da bana "Sen kızsın oynayamazsın bu oyunları." Demişti. Birlikte oyun oynayıp annemler beni çağırana kadar takılmıştık. En güzel günlerimden biriydi. Gerçekten, o benim en güzel anımdı.
O günden sonra, her İzmir'e gelişimde buluşurduk. Birlikte büyüdük. Oyunlar oynar, sohbet ederdik. Sabah çıkardık annelerimiz çağırana kadar oyunlar oynardık. Bazen annesiyle babası kavga ederdi, gelirdi kapının önüne beni çağırırdı. Yanına giderdim bende hiç düşünmeden. Onu güldürmek için şaklabanlıklar yapardım. O benim en yakın arkadaşımdı.
  Çok iyi hatırlıyorum, bir keresinde yine top oynuyorduk. Diğer çocuklardan biri beni ittirmişti, küçüktüm minyon bir şeydim bende. Yere yapıştım. Dizim kanamaya başladı. Rüzgar koşarak yanıma geldi. Elini uzattı. Canın çok yanıyor mu diye sordu. Ağlayarak:"Evet." Dedim. Elimi tuttu beni kaldırdı ve gidip dizimi yıkadık. Işte o gün de ona her zaman güvenebileceğimi anladım.
  Zaman çabuk geçiyordu. Günler, haftalar, aylar birden Yıllara dönüşüyordu. 3. Sınıftaydım. Babamın annemi aldattığını öğrendiğim zamanlardı. Annem evin içinde bağırıyor çağırıyor babamsa hiçbir şey yapmıyor ve hatasını tekrarlıyordu. Bir keresinde gitar kursundan çıkınca babam almaya gelecekti. Geç kalmıştı. Saatler sonra geldiğinde Arabanın içinde 20 yaşlarında bir kadın vardı. Arabaya binmek istemesemde bindim. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyordum ama o Sırada babam beni o Kadınla tanıştırdı.  Adı Zeynep'ti. Ilk kez birinden bu kadar nefret etmiştim. Hiçbir şey demedim. Korktum. Kendimi tanıttım ve yola devam ettik. Adını hatırlamadığım bir mağazaya girdik ve o kadına yüzlerce şey aldık. Oradan çıkıp başka bir mağazaya oradansa başka bir mağazaya gittik. Sonunda eve geldik. Bu olayı şimdiye kadar kimseye anlatmadım. Babamı hep sevdim, hep korudum. Sonunda patlamaya başladım. Nefret ettim, ağladım, yeter dedim. Hiçbir faydası olmaması daha çok nefret etmemi sağladı. Annemin ağlamaları canımı yakıyordu. Rüzgâr'a sığındım. Bana destek oldu. Her zaman olduğu gibi. Ona değer veriyordum. Her ne kadar erkeklerden nefret etsemde o benim değer verdiğim tek erkekti. O benim en yakın arkadaşımdı.