Danile, gece rutini olarak yaptığı yatmadan önce ‘düşüncelere dünyasına dalış’ olayını gerçekleştiriyordu. Geçen bir ayda ne okulap gitmiş ne de sokağa çıkmıştı. Tuvalet ihtiyacı dışında yerinden kalktığı söylenemezdi.
Ufak tefek bir şey atıştırsada karnını doyurmuyordu. Ki zaten o ufak tefek şeyleride yedikten on, on beş dakika sonra çıkartıyordu. Bu halde nasıl hala ayaktaydı kendisi de bilmiyordu.
Ona göndermese bile yazmayı sonlandırmamıştı. Yazıyor, beğenmeyip buruşturup atıyordu. Kimi kağıt göz yaşlarına dayanamayıp ıslaklıktan parçalanıyordu.
Eline aldığı toz pembe gül kokulu kağıdı masaya koyup, yere düşen kalemi aldı. Etraf kağıt doluydu. Dizlerin de kalan güç kırıntılarını bir araya getirip ayağa kalktı. Masaya doğru yürümesi bir dakikasını almıştı ama dizlerindeki acı tersini söylüyordu.
Sevgili....
1 ay 4 gün 18 dakika 21 saniye. Evet tam tamına bu kadar zamandır bir şey yazmıyorum. Ve o kadar canımı yakıyor ki. Şu anki halim...ölü, bitmiş, viran? Bilmiyorum ama hepsi de uyuyor. Evet, başlarken sevgili sevgilim demedim. Bilmiyorum, canım acıdı. Yazmadım, yazamadım. Her ne kadar bunu sana vermeyecek olsam da seninde bu seslenişten rahatsız olacağını düşündüm ve bu beni daha çok kahretti. Şimdi gitmeliyim annem çağırıyor.
Yalan söylemişti, Danile’in ondan başka kimsesi yoktu onun tek çıkışı Luknavdı. Merlny Luknav.
