Danile iki gündür not yazmıyordu. Onun istediğini yerine getirip, not yazmayı bırakmıştı. Sevgilisi öyle istiyorsa öyle yapacaktı.
Ama bunu yaparken canından can gitmişti, ama onun dediğini yapacaktı.
İki gündür kapının önüne gidiyor ama herhangi bir not vermeden geri dönüyordu. Dün ki ağlama krizinden başka ters giden bir şey olmamıştı.
Tekrardan dün ağlarken aynı zamanda yazmaya çalıştığı mektubumsu notu okudu. Bugün bunu verip başka bir not vermeyecekti. Kararı buydu.
“Sevgili Sevgilim,
Şu anda mutlu musun? Yazmıyorum not falan. Sanırım şu anda ‘Kurtuldum şu psikopattan!’ diyip kurtulma partisi yapıyorsundur. Ama merak ettiğim bir şey var neden benimle görüşmek istedin. Neden yaptın ki bunu? NEDEN LANET OLASI NEDEN GÖRÜŞMEK İSTEDİN BENİMLE? O GÜN YÜZÜMDEN GÜLÜMSEME EKSİK OLMASI OLMADI BİLİYOR MUSUN? Bunu neden yaptın ha? Seninle görüşmediğim için mi istemedin artık not yazmama mı?
Eğer seninle o gün buluşsaydım yine istemeyecektin beni. Bunu biliyorum...
Neyse artık bunum bir önemi yok. Belki bunu hiç okumayacaksın belki de direk çöpe atacaksın. Olsun, sana son da olsa not yazmak istedim. Seni çok seviyorum, ne olur mutlu olmayı bırakma.”
-Gizemli’den Sonsuzluğuna.
Danile evden çıkmış gözleri kapalı bile olsa bulabileceği adrese gidiyordu. Gözleri şişmiş, çok fazla kızarmıştı. Dışarıdaki soğuk neredeyse verdiği nefesi donduracak kadardı. Ama Danile bunu umursamıyor hızlı adımlarla yürüyordu.
Evin önüne gelip büyük ve derin bir nefes verdi. Notu bırakıp hızlı adımlarla uzaklaştı. “Hoşçakal yıllarımı verdiğim sonsuzluğum.”
Danile’in notu bırakmadan önce yapması gereken bir şey vardı ve o bunu unutmuştu.
“Demek sendin, Danile...”
