Her yıl olduğu gibi bu yılda yaz tatili çabucak geçmişti eylül ayındaydik lanet olası okulun başlayacagi ayda.Her sene ayni şeylerin olmasından bıkmıştim adeta okuldan tiksinir hale gelmiştim. Ama bu sefer okula doğru beni çeken biri veya birsey vardı sanki o şey hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağına dair bir kanıttı.
Evet sonunda beklenen gün gelmişti okullarin açılacağı o günü beklememin sebebi okula beni bu kadar sürükleyen şeyin ne olduğuna dair hiçbir bilgimin olmamasiydi. Sabırsızlıkla birşeylerin olmasını bekleerken hicbirseyin olmaması çok can sıkıcıydi. yine sıradan eski günlerde ki gibi geçmişti. Ama hissediyordum birşeylerin olacağını bugün olmasa bile bekli yarindii bekliyordum ne olursa olsun sadece bekliyordum.
Günler birbirini kovaladı, aylar geldi geçti yarıyıl tatili gelmişti. Tatil olduğuna günlerin bu kadar geçeceğine inanamamistim. Artik hayatimi degistiricek rutin seylerin olmamasi icin gelecek mucizeyi beklemiyordum artik, Güzelce evdee yatmakla geçecek olan tatil hayalleri kurmakla ve düşünüp düşünüp mutlu olmakla meşguldum. Derken annemin sabahın 6 snda" nihann kalk artık kursa gec kalacaksın" demesiyle o hayaller yıkılana dek. Öfke ile yataktan firlayip anneme koştum"tatilin ilk gününden ne kursu bu allah aşkına ?"dedim babami işaret ederek "işte orda oturan yakışıklıya sor" dedi.
Babama çıkışır bir sesle "ne kursu, neden ilk gun" diye bir kamyon dolusu soru sordum. Babam sus otur hazirlan kahvaltıni yap ardından doğru kursa marş marş demesiyle nefesimi ağzimdan alıyordum. Ama elimden birsey gelmezdi kursa gitmek zorundaydim. Ve istemeyerekte olsa kırk kat yüzle o kursa gittim.
