Her güzel anı bozacak bir şey vardır. Veya bir kişi. Çoğu zaman bu yakınlarından biri olur. Bir telefon çalar ve bütün büyü bozulur. Onu ne kadar sevsen de bir sürü küfür savurursun içinden. Ama olanları değiştirmezsin. Çünkü zamanı geri alamazsın. Olayları tekrardan yaşayıp düzeltmeye çalışamazsın.
Bizimki tam olarak öyle olmamıştı aslında. Yukarıdaki katlardan birinden gelen ses bozmuştu her şeyi. Sonradan anladığım kadarıyla karşımdaki Biscolata çocuğunun annesiydi o. Sadece bir "Oğlum. " demişti ve Biscolata çocuğu hemen oturduğu yerden kalkıp apartmana doğru yürümeye başlamıştı. Bu sırada da benim telefonum çalmaya başlamıştı. Ben hala o çocuğu izlerken.
Arayanı gördüğümde yüzümü buruşturdum. Demin anlattığım durum şimdi gerçekleşecekti anlaşılan. Arayan bir arkadaşımdı. Aramın iyi olduğu sayılı arkadaşlarımdan. Ama hiçbiriyle çok yakın değildik. Fazla yakınlığı sevmezdim. Bence gereksizdi. Birbirinize ne kadar bağlı olursanız olun, bir gün seni bırakıp gidecek. Eğer ben telefonu açmazsam bu sayılı arkadaşlarımdan birini de kaybedecektim.
Telefonu açtığımda kulağımın zarını patlatacak kadar yüksek bir seste olan sayılı arkadaşlarımdan Cherry'nin sesini duydum.
"Amy! Kaç gündür beni aramıyorsun? Öldün mü kaldın mı belli değil. Kızım sana daha ne kadar bana her gün mesajla bile olsa iyi olduğunu söylemen gerektiğini söyleyeceğim?"
Klasik Cherry. Bana annemmiş gibi davranan, sadece bir gün bile görüşmesek veya onu durumumdan haberdar etmesem beni azarlamaya başlayan, aslında benden bir yaş küçük olan arkadaşım.
"Sakin ol Cherry. Ben gayet iyiyim. Hatta fazla bile iyiyim."
"Ne oldu ki?" dedi meraklı çıkan sesiyle. Normale dönmüştü. Meraklı Cherry'di şu an.
"Bir çocuk gördüm. Ah, çocuk öyle yakışıklı ki. Sarı saçları ve karamel rengi gözleri var. Ama ana kuzusu sanırım. " dedim önce heyecanlı, sonra hülyalı, sonra da üzgün çıkan sesimle.
"Nerede karşılaştınız peki?"
Tam ağzımı açmış Cherry'e cevap verecektim ki başıma çarpan şey yüzünden susmak zorunda kaldım. Bana ne atmışlardı da başım bu kadar acımıştı? Bence daha da önemli olanı, kim atmıştı?
"Amy! Artık cevap vermeyi düşünüyor musun? Meraktan çatlayacağım yakında. "
Ah, Cherry'i unutmuştum.
"Şey, ben seni birazdan arasam olur mu?"
"Bir şey mi oldu?"
"Birileri başıma bir şey attı da. "
"Amy, önemli bir şey değil ki bu. Attı ve bitti. Eğer yaralanmasıysan sorun yok demektir. Haydi, anlatmaya devam et. "
"Tamam. " dedim ve derin bir nefes almak için ağzımı açtım. Tam bu sırada başıma tekrardan bir şey düştü.
"Cherry, üzgünüm. Atmaya devam ediyorlar ve bu beni gerçekten rahatsız ediyor. "
"Of, peki. Hemen ara. "
"Ararım. " dedim ve telefonu kapattım.
Başıma ne olduğunu bilmediğim şeyleri atan kişinin kim olduğunu bulmak için önce ne attığını bulmanın daha mantıklı olacağına karar vermiştim. Başıma atılan şey muhtemelen yere düşmüş olmalıydı. Yere doğru baktığımda etrafımda hiçbir şey göremedim. Yan tarafımda küçük bir toprak alan vardı. Birkaç çeşit çiçek ekilmişti. Belki çiçeklerin arasına düşmüştür, diye düşünüp ellerimin toprak olacağını düşünmeden çiçeklerin arasına daldırdım. Biraz karıştırdıktan sonra elime sert bir şey çarptı. Yavaşça tutup kaldırdığımda elime gelen şeyin bir top yapılmış gitar teli olduğunu gördüm. Kim benim başıma top haline getirilmiş gitar teli atar ki? Gitar teli ne zamandan beri bu kadar acıtmaya başladı?
"Hey, yeşilli!"
Ses çok yakından geliyordu. Bana mı sesleniyorlardı? Yok canım, bana niye seslensinler ki?
"Duymuyor musun? Kulaklarında problem varsa babam doktor. Seni bedavaya muayene etmekten mutluluk duyar. "
Bana seslenildiğini geç de olsa anladığımda sesin geldiği yer olan bizim apartmanın ortadaki katlarından birine baktım. İkinci kattaki pencere açıktı ve bir çocuk dışarı sarkmıştı. Sarı saçlı birileri.
(Geç hatta çok geç gelen bölüm için üzgünüm. Birçok kere yazıp, sildim. Bir türlü istediğim gibi olmadı. Şimdi de daha fazla bekletmeden son yazdığımı paylaşayım dedim. Siz harikasınız. Geçen bölüme 32 vote geldi. Beni o kadar mutlu ettiniz ki. Neyse, vote ve yorumlarınızı bekliyorum. :) )
