Verdwijn! #netties2016

Hoofdstuk 26

Jordi P.O.V.

Boos storm ik de controlekamer in. Ik heb zin om een computer te pakken en die door de kamer te smijten maar ik houd me in. Dat lijkt me nou niet echt zo'n goed plan. Daarom pak ik maar een kussen en smijt die door de kamer. Ik ben zo boos op Anna. Ik voel op mijn achterhoofd. Shit het bloed. Ik pak wat ontsmettingsmiddel en verzorg de wond. Ik ga dit Anna echt betaalt zetten. Ik kijk op de computer naar de camera's. Anna zit nog vastgebonden op een stoel. Rick is weet ik wat aan het doen, want de verbinding is erg slecht. De meeste meisjes zitten gewoon op hun kamer. Hè dat is gek en ik kijk naar de kamer waar Perry, Kirsten, Luca en Sam zouden moeten zitten. Daar zit niemand. Ik switch naar de camera's op de gangen. Ik zie ze lopen. Ze zijn ontsnapt! Snel pak ik een pistool en ga naar de plek waar ze zijn. "Zo waar dachten we naar toe te gaan?" vraag ik poeslief. Ik zie ze schrikken. "Hoe zijn jullie ontsnapt?" ze zwijgen. "Weet je, dit is heel onsportief. Ik geef jullie eten, laat jullie hier slapen en dan is dit mijn dank?" "Je hebt ons ontvoert, uit ons leven gerukt en dan doe je net of wij onsportief zijn!" zegt Perry brutaal. Ik dacht nog wel dat zij het meest verlegen was. "Zo zo gaan we brutaal doen" zeg ik en ik richt mijn pistool op haar. Ik laat mijn pistool en kijk haar recht in haar ogen aan. Ze staan vol angst. Ik vuur de kogel af recht in haar hart. Ze is op slag dood. Ik kijk naar de meiden. Sam is in shock, Kirsten begint te huilen en Luca kijkt me woedend aan. "Laat dit een waarschuwing voor jullie zijn" en ik draai me om en loop weg.

Dennis P.O.V.

Ik begin de zwarte zee waar ik in lig een beetje zat te worden. Ik weet niet hoelang ik hier nu inzet maar het bevalt me niets! Telkens kom ik bijna bij de oppervlakte maar dan toch net niet. Ik weet ook nog steeds niet waarom ik hier nou lig. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik op de fiets was omdat mijn auto stuk was en dat ik door een bos fietste. Vanaf dan heb ik geen herinneringen meer. Ik probeer weer uit de zwarte zee te komen. Ik zwem als het ware naar boven naar het licht. Nog een klein stukje en ik ben boven. Ik ben er! Langzaam open ik mijn ogen en kijk om me heen. Ik lig in een ziekenhuis. Naast me staan allemaal apparaten. Aan de andere kant naast me zit mijn moeder. Ze begint bijna te huilen. "Wat is er?" vraag ik. "Je lag bijna drie weken in coma en nu ben je er eindelijk uit!" antwoordt ze. "Wat is er gebeurd?" vraag ik. Mijn moeder begint een heel verhaal te vertellen over dat ik in een bos neergestoken ben en dat Rick verdwenen is. "Heb je enig idee waar Rick is?" vraag ik aan mijn moeder. "Nee, ik heb hem als vermist opgegeven maar aangezien hij een briefje heeft achtergelaten in zijn handschrift dat hij weg is en hij volwassen is, doet de politie er geen onderzoek naar". Opeens schiet een belangrijk detail me te binnen. De stem. De stem van de man komt me heel bekent voor. Hij lijkt namelijk op de stem van Jordi...

Hallo iedereen. Daar was ik weer. Het is iets later dan woensdag geworden maar het is donderdag ochtend dus ik heb me er aardig aan gehouden. Dit weekend ga ik denk ik niets uploaden aangezien ik zondag een danswedstrijd heb en zaterdag danstraining. Ik denk dat ik maandag of dinsdag weer wat ga uploaden. R.I.P. Perry. Sorry maar ik heb je laten vermoorden boeken4milA . Hopelijk vind je het niet heel erg? Heb je tips? Zet ze in de reacties. Doei! xxx Laura