Küçüktü gerçekte merağı. Öyle aman aman diye dolanmazdı yani, illa de olsun demezdi. Bir bakayım derken bir de baktı ki içine girmiş olayların. Yaşıyor kendi gibi izlediklerini...
Sakince bakınıyordu telefona aman şuna da aman buna da derken dakikalar, saatler geçiverdi birden. Odası ışık almıyor ya tabi, bilmiyor sabah mı olmuş, güneş mi doğmuş. Olmuş ya olmuş sabah olmuş onca şey izlerken sabah olmuş ama için de buldu kendi izlediklerinin. O kadar çok ağlamıştı ki, sanki kendi yaşıyordu olanları. Gözler şiş, mümkün değil ışığa bakamaz, baksa zaten göremiyor ki göz kapakları kocaman olmuş. Kendini mi bulmuştu, yeni bir işkence yöntemimi bulmuştu. Tartışılır tabi...
Reşat Nuri başkaymış demeye devam ederken bir yandan izlemeye devam etti Çalıkuşu'nu. İzledikçe ağlıyordu tabi, saatlerce izledi sonunda "Keşke o zamanlarda yaşasaydım." diye geçirdi içinden istemsizce. Yazmayı pek beceremezdi ama ne zaman izledi Çalıkuşu'nu aldı eline defter kalem başladı içini dökmeye. garip olanda içini dönebilmiş olmasiydi , işte o kısım onuda şaşırtıyordu. Her bir damla gözyaşı düştüğünde göz pınarlarından " niye böyle oldu " diyerek zihnini zorluyordu. zorlasın bakalım daha ne kadar zorlayacak. Ya kendi patlayacak ya da zihni.Hadi hayrolsun bakalım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİLİR MİYDİ YAZMAYI?
No Ficciónİnsan her kelimelerle anlatabilir mi meramını? dökebilir mi gönlünün istediği gibi sayfalara? Dökmeli mi gönlün her istediğini sayfalara... Gönlü hoş etmeli vesselam, senden parça neticede. Bilir o keyfini, o keyfini bilmese insan bakabilir mi gönül...
