2014 yılının İstanbul Fethi'ni hatirladikça hala gülümserim ama buruk bir gülümseme. Tanıyıp sevdiğim onca insan... şuan olmamaları ise acı verici bir hayli doğrusu. Daha dakikalar önce baktim haberlere patlama sırasında vefat eden 23 yaşındaki bir tanıdık...
pazar gününe açtım gözlerimi, önce güzel bir aile kahvaltısı ardından yapılan bol köpüklü Türk kahvesi, güzel başlamıştı sabah böyle gider diye ümit etmiştim oysa ki.
2012 yılında tanıştığım bir tıp öğrencisi, tatlı mı tatlı, fazlasıyla sevecen. Sizi uyandırdığı zaman ilk gördüğünüz kocaman gülümseyen bir surat ve " gunaydiiiinnnn " diye seslenen neşe dolu kelimeler. Severdik birbirimizi ta ki ben numarasını kaybedene kadar. Haber alamadım uzun süre ama derdim hep " selam söyle benden tanır o beni diye." öyle öyle devam etti hep o selam yollar ben alırım ben selam yollarim o alır...
Pazar sabahı gelen o mesajla irkildim aslına bakılırsa. " sen tanıyordun değil mi ? " evet dedim bana selam yolladı değil mi, unutmaz beni bilirim ben onu derken... Vefat etmiş patlamada haberin yok mu diye atılan mesajlarla, donup kalmam bir oldu. Sanki kalbimden bir parça koptu acısının tarifi yok. Onca sene görmediğim o insanı nasıl hissettim o an bilinmez.
Şu aralar çok anıyorum aslında hala var gibi ama yok gibi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİLİR MİYDİ YAZMAYI?
No Ficciónİnsan her kelimelerle anlatabilir mi meramını? dökebilir mi gönlünün istediği gibi sayfalara? Dökmeli mi gönlün her istediğini sayfalara... Gönlü hoş etmeli vesselam, senden parça neticede. Bilir o keyfini, o keyfini bilmese insan bakabilir mi gönül...
