Ümitsizce penceremin karşısındaki ağacın kurumuş dallarını izlerken orada tam da benim gibi yalnız bir kuş gördüm.O da benim gibi yalnız gözüküyordu.Tam düşüncelere dalmışken annemin sesiyle irkildim.Daha doğrusu üvey annem(!)
- Hadi artık Ece.Sabahtan beri oyalanıyorsun.Bir şeye yardım ettiğinde yok.Git bari marketten alınacakları al diye çemkirmişti.İşte hayatım bu lanet olası kadının sesini duymakla geçiyordu.Artık bu hayattan kurtulmam gerektiğine inanıyordum.Ama bazı şeyler beni hayata bağlayacak kadar güçlüydü.Hala hayatta olduğuna inandığım bir annem vardı.Ama kimse ondan bahsetmiyordu.Belki o olsaydı ben bu kadının yanında bir sığıntı gibi yaşamak zorunda kalmayacaktım.Odanın kapısı şiddetli bir biçimde açıldı.Duyduğum ses bir insanı hayattan bezdirebilecek biçimdeydi.
-Sana markete git dediğimi hatırlıyorum Ece.Sen hala burada bekliyorsun.Hemen git ve şu listede yazanları getir dedi ve elime destan gibi bir liste tutuşturdu.
-Yeter artık ben senin kölen değilim beni bu şekilde kullanamazsın git ve alınacakları kendin al deyip listeyi önüne fırlattım.Hızlı adımlarla odadan çıktım.Arkamdan bağırıyordu ama umrumda bile değildi.Ayakkabılarımı giyip dış kapıyı çarparak kapattım.Her zaman gidip oturduğum kafeye gidip yine tek başıma oturacaktım.Kafeye gelmiştim hemen gidip hep oturduğum cam kenarında ki sandalyelerden birine kuruldum.Bana doğru yaklaşan garson her zamanki garsondu.Bakışları bir insanı içten içe etkilemek için yeterliydi.
