Gök Gürültülü Gökyüzüm

Bölüm 1

Aslında her şey Berfin'in annesinin tekrar evlenmesiyle başladı. Arkadaşımın annesinin evliliğinin benim hayatımı bu kadar değiştireceğini hiç düşünmemiştim. Tabi kötü bir şekilde etkiledi. İyi şeyler gelmez ki zaten benim başıma. Merak etmeyin her şeyi size sırasıyla anlatacağım. Belki bana yardım edersiniz ne dersiniz? Bu işte birlikte miyiz?

Evet dediğim gibi arkadaşımın annesi evlendi ve İzmir'den taşındılar. Biz de ayrıldık tabi ki. Çok zor oldu bizim için başlarda. Ama alıştık sonunda.

Geçen sene ailecek tatil yapmaya gittik. İşte asıl her şey burada başladı. Başlıyoruz, hazır mıyız?

Tarih: 15.07.2013

Saat: 19:19

Hep birlikte akşam yemeği yiyorduk. Çok romantik bir ortamdı onunla tanışacağım mekanlardan en iyisiydi. Zamanlaması harikaydı. Loş bir ortam da masa da şaraplar arka fonda İtalyanca bir müzik ve o içeri girer. Bir hayal edin. İnsanın etkilenmemesi elde değil.

İlk önce kendi kendime bayağı yakışıklıymış be deyip baka kaldım. Sonra bizim masaya doğru yaklaşmaya başladı. Benim o an kalp resmen bağımsızlığını ilan etti. Göğüs kafesimden çıkmak için çırpınıyordu.

"Merhaba!" dedi gülümseyerek. Ben tabi ki dondum kaldım. Bu kadar tatlı bir gülümseme olamaz diye düşünmeye başladım.

O sırada herkesle tanışıyordu. Bana sıra gelince zorla da olsa elimi uzattım. Konuşulanları resmen duymuyordum. Adını bile anlamamıştım. Sadece zoraki bir gülümseme verdim ona. Ama o sanki benden cevap bekliyor gibiydi. O an anladım adımı söylememi beklediğini.

"Açelya."

Ona ayrılmış yere oturdu. Demek o boş sandalye onun için bulunuyordu. O da siparişini verdi ve sohbet etmeye başladılar. Tabi ki ben hâlâ olan bitenin farkında değildim. Ortamda ki konuşmalardan millerce uzaktaki kendi dünyama kapanmıştım. Bir şey sorsalar salak gibi kalacaktım. Kendimi zorluyordum muhabbeti takip etmek için ama o öyle gülümserken bu çok zordu.

"Eee. Peki Neden mesleğini yapmıyorsun?"

Evet bu soru annemden gelmişti. İş konusu olunca oradan kesinlikle annem çıkardı. Ne cevap vereceğini merak ederek kafamı ona çevirdim.

"Bilmem..."

Herkes birden bana bakınca ne olduğunu anlamamıştım. Ama sonradan kahkaha attığımı fark ederek hemen "özür dilerim" dedim. Ve beyefendi de konuşmasına devam etti.

Konuşmalar beni sarmadığı için ben yine oradan uzaklaşarak kendi dünyam giriş yaptım. Onun yüzünü inceliyor, mimiklerini ezberlemek istiyordum. Sonuçta onu bir daha nerede göreceğim değil mi?

Bir an adını hâlâ bilmediğim aklıma geldi ve Berfin'in kulağına eğilerek "adı neydi?" diye sordum.

"Uzay."

UZAY.....

Kesinlikle ona uygun bir isimdi. Hani bazı tipler vardır, isimlerini anlatan. Uzay da onlardandı. Görünüşüyle ismi bir uyum içerisindeydi. Tamamen büyülenmiş bir şekilde onu izlemeye devam ettim. Gülümsüyor, espriler yapıyor, ortalığı ışığıyla aydınlatıyordu. Onun her gülüşüne eşlik edip bende kahkahayı basıyordum. Şuan nasıl göründüğümü bilmiyordum ve açıkçası umurumda da değildi. Tabi ki şu an için.

Yemeğin üstüne tatlıyı da yiyince hep birlikte kalktık. Ben gitmek istemiyordum. Keşke biraz daha vakit geçirebilseydik.

"Kızlar benim arabayla gelsin."

Bir an bu cümleyi hayal ettiğimi sandım. Ama suratına bakınca bunu Uzay'ın söylediğini anladım. Mutluluktan çığlık atmak istiyordum. Birkaç dakika da olsa daha fazla vakit geçirecektik.

"Tamam oğlum. Zaten gelirken araba da bayağı sıkışmıştık."

Oğlum mu? Uzay şimdi Berfin'in üvey abisi mi? Yani ben Uzayı sürekli görebilecek miyim?