Hoofdstuk 5
Na de voorstelling ging ik me snel omkleden om naar mijn ouders te gaan. Maar ze stonden er niet, behalve mijn vader en een ambulance. Ik rende naar mijn vader toe en ik zag de tranen in zijn ogen staan. 'Pap wat is er gebeurd,'
Dit gebeurde er:
Natas had werkelijk genoten van de voorstelling. Ze was zo emotioneel dat ze moest huilen. Ze wou zo snel mogelijk naar mij toe. Ze rende dolgelukkig het publiek uit maar toen ze uit de rij kwam stortte ze in elkaar. Ze stond niet meer op. Een hartinfarct. Haar vader belde zo snel mogelijk een ambulance. Ze werd de ziekenwagen in gereden en ze was weg.
Floor was zo verdrietig. Hoe kon dit nou gebeuren. Dagenlang was Floor zo verdrietig dat ze haar kamer niet uitkwam. Ze wou niemand meer spreken. Pas na een week kwam ze haar kamer uit. En zei tegen haar vader: 'Pap, ik wil naar mama toe.' Ze reden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
Toen ze in het ziekenhuis waren in kamer 301, lag haar moeder nog steeds in coma. Ze lag aan allemaal slangetjes en draden het was een eng gezicht. 'Pap, laat me maar even alleen.' Ze pakte haar moeders hand :'Mam, je bent al twee weken niet ontwaakt. Ze keek naar de computer. Haar hartslag was nog steeds hetzelfde : 54......56......55........56......55. 'Ik mis je heel erg. Ik wil je niet kwijtraken. Je bent alles voor mij. Mijn steun en toeverlaat. Je moet bij ons blijven asjeblieft. Haar harslag ging omhoog!!!! 56........62.......75......82......
Ze ontwaakte en keek Floor recht in haar ogen. Floor begon te snikken. Zo bleven ze een tijdje zitten. Het leek eeuwen te duren. Tot haar moeder ineens begon te praten..........
JE LEEST
De Verloren Spitzen✔️
Short Story*LET OP! DIT IS MIJN EERSTE VERHAAL EN GEEFT DUS EEN SLECHT BEELD VAN MIJN SCHRIJFSTIJL. DUS LEES EEN VAN MIJN ANDERE BOEKEN ALS JE EEN DUIDELIJK BEELD WILT KRIJGEN.* Dit gaat over een meisje ,Floor. Zij houdt heel erg van ballet net als haar moeder...
