Bir Genç Kızın Mutsuz Günlüğü

ölü gibi

Çok uzun bir aradan sonra kütüphanede rastladım bu kitaba, yazmayı boş verdiğim bu birkaç satırı okuyunca yaşadıklarım bir kez daha canlandı gözlerim önünde.

Aslında ne kadar boş bir aşk yaşadığımı hatırladım. Tek başıma.

Ve acılarımı tekrardan ele alıp yazmaya karar verdim...

15/1/16

--

Ayrılığın verdiği acıyı bile ağız tadıyla yaşamaya fırsatınızın olmadığı bir aşk düşünün. Buna aşk denir mi? Ölü gibi.

Zaten hiç içine girmemişim gibi sürdürülen bir hayat düşünün. Siz olduğunuz yere sığamazken, sizi hayatından çıkarmakla, rahatlığına ve özgürlüğüne kavuşmuşçasına hayatını tekrardan düzene sokan bir adam düşünün. Buna adam denir mi?

Ve aslında kör olan, bunu aşk ve karşısındakini adam zanneden aptal bir kız düşünün. Yıllarca gözünü sımsıkı kapamış bir kız. Severken ne yaptığına asla dikkat etmeyen, neler yaptığını, ortada neler döndüğünü hiç düşünmeyen bir kız. Sonunda hep üzülen tarafın o olacağını bile bile sevgisinden başka HİÇBİR şeyi düşünme gereği bulmayan bir kız.

Üzgünüm, çünkü yakıştırılan hayatın zerresini hak etmedim. Ne günahı olabilir ki bir kızın böylesine üzülecek, böylesine kolay unutulacak?

Hayallerimiz vardı ya hani bizim. Mutlu ve huzurlu bir geleceğe dair. Şimdi hayal ediyorum da, yıllar geçmiş aradan, büyümüşüz. Unutmuş, unutulmuşuz. Şimdi seni unutmaya can atsam da, bu hayale güzel diyemiyorum. Seni unutmayı hayal edemiyorum. O kadar yaşanan şey unutulmak için miydi? Hemencecik silip atmak için mi?

Belki 'seviyorum.' eylemini yakıştıramıyorum kalbime, belkide gururuma. Ama 'sevmiyorum.' da diyemiyorum. Her ne kadar her sıkıştığımda tek kurtarıcım bu tek kelimelik cümle olsa da. Aslında nefretin kıyısından geçmiyor duygularım. Biliyorum.

Ben aslında doğruyu ve yanlışı ayırt edemediğim o deli günlerimi özlüyorum. Pişman olacağımı bile bile yaptığım onca şeyin hiçbirine değmedi. Olsun.

Ama onun canını öyle yakmak istiyorum ki, onun gittiği daha ilk gecelerde, yanımda tutunacak kimsem yokken, gece yarıları uyanmalarımın sebebi olan ağrılarımı tatmasını istiyorum. Ben onun canını öyle bir yakmak istiyorum ki, bir hafta sonunda dönüp baktığımda pişman olmak istiyorum.

Her zerrenle ayrı ayrı acı çektiğine gözlerimle şahit olmak istiyorum.

Çünkü sen şu hayattaki tüm kötülükleri görmeyi hakettin. Sen üzdüğünün binlerce katını hakettin.

Çünkü yaramın olduğunu bildiğin yerden gözümün içine baka baka binlerce kez gülüşünden taviz vermeden bıçakladın. Bıçaklandım. Hissetmedim.

Zira gözlerin gözlerime bu denli kilitliyken etraftaki şeyler görülmeyi haketmezlerdi. Bu bedenimdeki bir yara olsa bile. Acı çekiyor olsam bile, yine gözlerinden taviz veremezdim, sevgilim..