Wings

Hoofdstuk 1

'Haha,' roept Carlos. 'Onze Lelie ziet er weer bruiloft uit vandaag!'

De hele klas lacht, en ik zucht. Alleen omdat mijn kleren altijd wit zijn, zegt Carlos altijd dat ik op een bruid lijk. En niet aardig bedoeld. Nou ja, altijd. Pas net, twee weken. Twee weken zit ik in deze klas, en die twee weken maken me al helemaal gek. Gelukkig is mijn vriendin Willeke met mij naar deze klas gegaan, dus die maakt school nog een beetje leuk. Ik vind het alleen raar dat ze steeds zegt dat ze Wille heet, in plaats van Willeke. En ze was altijd zo trots op haar naam! Maar ik trek me er maar niets van aan.

Ik strijk mijn witte rok glad en ga aan mijn tafeltje in het Engels lokaal zitten. Willeke loopt de klas in, en ik zie haar naar me kijken. Daarna glijdt haar blik naar het lege tafeltje naast Rina, maar ze bijt op haar lip en gaat naast me zitten. Ik voel me erg ongemakkelijk, maar dat hoort toch niet bij je beste vriendin? Ik begin dus maar gauw een gesprek.

'Heb jij geleerd?' vraag ik  zo nonchalant mogelijk. 
'Ja,' zegt Willeke bot, terwijl ze zich omdraait. 'Jij niet dan?'

'Jawel,' antwoord ik geërgerd. 'Maar sommigen, als Melissa, Rina en Jennifer, doen dat niet.' Ik leg de nadruk op de drie namen. 
'Ja, dus?' Willeke zucht, en draait zich weer terug. 'Het kan toch zijn dat ze het al snappen?' 

Dat had ik niet verwacht. Normaal zou ze zeggen: "Dat zij niet leren, hoeft dat toch niet te betekenen dat ik ook niet leer?"

'Hé,' ik raak haar arm aan. 'Is alles wel oké?' 

'Ja,' snauwt Willeke terug. 'En blijf van me af.' Ze duwt mijn hand weg.

'Nou nou,' mompelend draai ik me naar het bord, waar de lerares voor is gaan staan. 
'Goodmorning, children,' zegt ze. 'Lets start with the lesson. Open your workbook on page 24 and your textbook on page 26.' 
Dat is de laatste zin die ik nog hoor van mevrouw van Westen. Ik pak al gelijk mijn notitieboekje en begin mijn hoofd te legen.

Meestal doe ik dat door gewoon te schrijven, tekenen en dichten.

Het enige  compliment dat ik op school heb gekregen wat ik me kan herinneren was van mevrouw Visser, van Nederlands. Ik had mijn opdracht al af en schreef een kort gedichtje met een tekening erbij op mijn papier. Later moesten we die opdracht inleveren, en een les later liet mevrouw Visser het blaadje zien en zei: "Mooi hoor, Lelie!" en ze knipoogde. Verder is alles wat ik maak geheim.
Streng geheim.

Niemand mag mijn boekje ooit zien, vinden of erger nog; afpakken.
Vooral Carlos niet.

Dat zou een ramp zijn!

Zoals jullie zien zijn dit niet heel lange delen.

Dit is een poëzie-boek, met stukken vanuit Lelie zelf en pagina's uit Lelies notitie- en dagboekje. 

Het zullen meestal gedichtjes zijn.

Ik hoop dat jullie dit leuk vinden!

Fijn weekend, X